Η διαχρονική, διδακτική και καθοδηγητική αξία του έργου του Κωνσταντίνου Καραμανλή


Γράφει ο Αλέξανδρος Κριτσίκης, Δικηγόρος
Με αφορμή ένα άρθρου, που δημοσιεύθηκε στο LastPoint.gr από τον συγγραφέα και φίλο Κωνσταντίνο Μανίκα με τίτλο «Mε οδηγό την παρακαταθήκη του Κωνσταντίνου Καραμανλή» δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να παραθέσω και εγώ κάποιες προσωπικές απόψεις γύρω από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και την διαχρονική και περισσότερο από ποτέ σήμερα επίκαιρη αξία του έργου του.
-->


 Έναν πολιτικό άνδρα που κατά κοινή ομολογία θαυμάζεται πλέον όχι μόνο από φίλους, αλλά και από αντιπάλους αναδεικνύοντας ο θαυμασμός αυτός το μέγεθος του ηγέτη. Γιατί πραγματικά είναι εξαιρετικά δύσκολο να θαυμάζεσαι τόσο από τους οπαδούς σου όσο και τους πολέμιους. Πρόκειται για έναν πολιτικό ηγέτη, του οποίου η πολιτική παρακαταθήκη ακόμη και σήμερα διδάσκει τη γενιά των σημερινών πολιτικών, αλλά και θαρρώ και πολλών πολιτικών στο μέλλον.
Τι αλήθεια να παραθέσει κανείς για την πολιτική κληρονομιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που κυριάρχησε στον πολιτικό βίο της χώρας πάνω από 60 χρόνια; Σε ποιο από όλα τα επιτεύγματα του Κωνσταντίνου Καραμανλή να πρωτοαναφερθεί κανείς ιδίως στην β περίοδο του, όταν επέστρεψε από το Παρίσι; Μήπως στο Σύνταγμα του 1975, ένα από τα πιο δημοκρατικά, πρωτοπόρα και φιλελεύθερα συνταγματικά κείμενα της εποχής του, αλλά και έως σήμερα; Μήπως στην Αβασίλευτη Δημοκρατία και στην οριστική επίλυση του πολιτειακού ζητήματος, που ταλάνιζε δεκαετίες τον Ελληνικό λαό; Μήπως στην αναίμακτη αποκατάσταση της Δημοκρατίας; Μήπως στην ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, που ουσιαστικά άλλαξε την πορεία της χώρας και συντέλεσε στο να αποκτήσει ευρωπαϊκό προσανατολισμό αυτή;
Αλλά και στην πρώτη περίοδο του μήπως λησμονούμε το οικονομικό θαύμα, που συντελέσθηκε στην πρώτη πρωθυπουργική του θητεία, στην οποία κυριάρχησε το σύνθημα «Κτίστε, κτίστε, κτίστε». Αλλά και ως υπουργός μήπως λησμονούμε το έργο, που άφησε και το οποίο είναι ανεξίτηλο έως σήμερα;
Πρόκειται για έναν πολιτικό άνδρα, που έβαζε πάνω από όλα το συμφέρον της χώρας και το υπηρετούσε με πάθος και ανιδιοτελώς. Σαν να ήταν ταγμένος από τη μοίρα για αυτό το σκοπό. Ο Καραμανλής, που δεν δίστασε να συγκρουστεί με το παλάτι για ένα δημοκρατικό Σύνταγμα, ενώ πριν αποχωρήσει για το Παρίσι είχε προτείνει συγκυβέρνηση χωρίς τον ίδιο, προκειμένου να διαφυλάξει το πολίτευμα και να μην οδηγηθούμε στη δικτατορία.
Αξίζει να αναφερθεί, πως στη δεκαετία του 60 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής βρέθηκε στο Βόλο και οι βουλευτές του ζήτησαν να υποσχεθεί, ότι θα χαρίσει τα δάνεια των αγροτών. Μετά το τέλος της ομιλίας του οι ίδιοι οι βουλευτές του υπενθύμισαν, ότι ξέχασε να πει κάτι επί του θέματος. Ο Καραμανλής λοιπόν ξαναβγήκε στο μπαλκόνι και είπε στον κόσμο τι του ζήτησαν οι βουλευτές. Και στη συνέχεια υποσχέθηκε, ότι θα κάνει το αντίθετο, διότι ήθελε να μείνει όρθια η Αγροτική Τράπεζα και η αγροτιά! Δεν είναι αυτό ένα απτό παράδειγμα ενός πολιτικού άνδρα, που έλεγε πάντα την αλήθεια στο ελληνικό λαό αποφεύγοντας τον λαϊκισμό; Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μισούσε τον λαϊκισμό ακόμη και αν αυτό είχε κομματικό κόστος. Η αλήθεια είναι ότι το κόμμα του δεν το πρόσεξε τόσο πολύ. Καθόλου την διάρκεια της μεταπολίτευσης πόσο σκληρά όμως έχουμε πληρώσει και πληρώνουμε τον λαϊκισμό των σύγχρονων πολιτικών;
Με τον Καραμανλή της πρώτης περιόδου επήλθε το τέλος των πολιτικών εκτελέσεων στην Ελλάδα, αλλά και η απελευθέρωση της πλειοψηφίας των πολιτικών κρατουμένων που είχε παραλάβει. Με τον Καραμανλή της β περίοδο (Μεταπολίτευση) επήλθε η νομιμοποίηση του ΚΚΕ και η ουσιαστική εμβάθυνση της δημοκρατίας. Δεν πρέπει να λησμονούμε τον θαυμασμό του και το έργο του για τα μνημεία της αρχαίας πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Η φράση «Η Μακεδονία είναι μία και Ελληνική» και το δάκρυ, που δεν μπόρεσε να συγκρατήσει, δείχνουν τη βαθιά του αγάπη για τον λαό του και το έθνος του.
Η ομιλία του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Πνύκα κατά τη διάρκεια της β προεδρικής του θητείας για τα 2500 χρόνια της Αθηναϊκής Δημοκρατίας αποτελεί το τελευταίο υπόδειγμα πολιτικής, πνευματικής και ηθικής παρακαταθήκης του.
Πέραν αυτών, δεν πρέπει να λησμονούμε τον λιτό του πολιτικό λόγο, τον δωρικό τρόπο ζωής του, αλλά και τη χαρακτηριστική του φωνή. Εκφραζόταν πάντα απλά, ξεκάθαρα και ολιγόλογα μη χρησιμοποιώντας τον στημένο πολιτικό λόγο, που υιοθετούν πολλοί πολιτικοί δυστυχώς σήμερα. Εκείνο όμως, που πρέπει να μείνει στις μνήμες όλων μας είναι ο τρόπος, που διοικούσε. Τους συνεργάτες του τους περνούσε κυριολεκτικά από «ακτινογραφία», προκειμένου να επιλέξει πάντα τους άριστους. Την απουσία του συστήματος διοίκησης του Κωνσταντίνου Καραμανλής σήμερα την έχουμε ουκ ολίγες φορές πληρώσει!
Είναι γνωστή η φράση βέβαια «ουδείς αναντικατάστατος». Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όμως, θαρρώ ότι έως σήμερα είναι αναντικατάστατος και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία σε μία εποχή που η χώρα έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ ηγετών του πολιτικού παραστήματος του.
Το ερώτημα που πλανάται στα χείλη νομίζω όλων μας είναι ένα: Εάν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ζούσε έως σήμερα θα βιώναμε αυτήν την κρίση; Έκαστος ας δώσει με τα δικά του μέτρα και σταθμά την δική του απάντηση. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ανήκει πλέον στην Ιστορία. Η πολιτική του όμως παρακαταθήκη ανήκει στον λαό του και εξακολουθεί να μας διδάσκει και να μας καθοδηγεί…