Συλλαλητήριο της Κυριακής: Το δικό μου συμπέρασμα


της Σαβίνας Π. Μπιθιζή*

Διαβάζω από προχθές αρθρογραφία δημοσιογράφων, σχόλια πολιτικοποιημένων και μη φίλων μου..
Μονοπωλεί το θέμα αν ήταν πολλοί ή λίγοι.. 


Έπειτα, αυτοί οι πολλοί ή λίγοι (ανάλογα με τον γράφοντα), ήταν Ναζιστές (ή εθνικιστές), ήταν απλοί πολίτες (πολλές φορές είδα να αναδημοσιεύονται φωτογραφίες υπέργηρων με την δήλωση – αυτός/η δεν είναι φασίστας/στρια). Είδα φίλους να ανεβάζουν δημοσιεύσεις από το συλλαλητήριο, με το σχόλιο «εγώ και η οικογένειά μου δεν είμαστε φασίστες είμαστε Έλληνες» (με εμφανές αίσθημα απολογίας). Είδα κόσμο να γράφει ανορθόγραφες κορώνες περί Ελληνικότητας. Είδα αυτή* τη φράση που χρέωσαν στον Οδ. Ελύτη να παρελαύνει παντού. 

Πήγα στο συλλαλητήριο. Τις προηγούμενες μέρες βρέθηκα σε συζητήσεις σε σχέση με την σκοπιμότητα ή μη της παρουσίας εκεί. Κάποιος είπε, «μια φορά μας καλεί η πατρίδα, αλίμονο αν δεν πάμε». Μ’ άρεσε αυτή η προσέγγιση συναισθηματικά, λογικά ξέρω ότι αν την αναλύσουμε μπορεί εύκολα να αποδομηθεί. 


Η πορεία προς το Σύνταγμα ξεκινούσε λίγα μέτρα από το σπίτι μου. Κατέβηκα και είδα σημαίες, μ’ αρέσει να βλέπω σημαίες να κυματίζουν (ιδίως όταν δεν χρησιμοποιούνται ως πολιτικά λάβαρα).  Έφτασα στην κάτω πλευρά της πλατείας και λίγα λεπτά αργότερα ξεκίνησε να παίζει από τα μεγάφωνα το «Θα σημάνουν οι καμπάνες». Παραξενεύτηκα. Κοίταξα γύρω μου και κατάλαβα ότι οι υπόλοιποι δεν ξαφνιάστηκαν όσο εγώ, προσπάθησα να φέρω στη μνήμη μου τα επόμενα λόγια του τραγουδιού, το θυμόμουν ξεκάθαρα ότι έλεγε: αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας… το άκουσα και επιβεβαίωσα τη μνήμη μου. Μέχρι και σήμερα σκέφτομαι, τι αντιστοιχία είχαν στο νου τους εκείνοι που το επέλεξαν για την περίσταση**.
Δεν ζητωκραύγασα στο συλλαλητήριο, όχι από λογική επιβολή, απλά δεν ένιωσα την ανάγκη. Πιο πολύ παρατηρούσα μάλλον, τον κόσμο, τα πρόσωπά τους και την γενική εικόνα. Δεν ήμουν σε κεντρικό σημείο για να δω πολιτικούς και διασημότητες. Είδα απλό κόσμο. Είδα τον άγριο αντίκτυπο της κρίσης: στα πρόσωπά τους, στην ενδυμασία τους, στην υγεία τους, στα ίδια τους τα μάτια. Άκουσα συνθήματα – πρόχειρα φτιαγμένα και μάλλον απλοϊκά. Άκουσα κατ΄ ιδίαν συζητήσεις του κόσμου γύρω μου. –Κάποιοι χάρηκαν που συνάντησαν ο ένας τον άλλο, έλεγαν τα νέα τους. – Κάποιοι συζητούσαν για την ονομασία, είτε συναισθηματικά (έντονα και πιο ήπια), είτε με λογικά- πολιτικά επιχειρήματα. – Πολλοί φωτογράφιζαν τον κόσμο (το έκανα και εγώ). – Περισσότεροι φωτογράφιζαν τον εαυτό τους και την παρέα τους.  
Στο δρόμο πλανόδιοι πωλούσαν σημαίες. Πέτυχα πωλητή να κάνει - σχεδόν - ιστορική ανάλυση φωναχτά, για να προσεγγίσει πελάτες και «να αντιμάχεται» συνάδελφό του αλλοδαπό. Παρακάτω, πέτυχα Ρομά πωλητή να φωνάζει «1€ η σημαία, για την Ελλάδα ρε γαμώτο». 
Κάποια στιγμή μονολόγησα.. είναι ωραία, σαν να πηγαίνουμε στην παρέλαση. 
Δεν πέτυχα γνωστούς, ίσως 2-3. Μπήκα στο facebook, η αρχική μου σελίδα είχε γεμίσει σημαίες. Ανέβασα και εγώ φωτογραφία με σημαίες, επιλέγοντας να απέχω από το πολιτικό σχόλιο.  Δεν ήμουν σίγουρη που βρισκόμουν και γιατί. Δεν συμμετέχω σε συλλαλητήρια και η πεποίθησή μου είναι ότι η πολιτική (ίσως και οι πολιτικοί, αλλά και εμείς οι πολίτες) δεν κρίνεται στο δρόμο – τουλάχιστον τα τελευταία αρκετά χρόνια-, αλλά η κρίση γίνεται με επιχειρήματα λογικά (καμιά φορά και παράλογα βέβαια), που επηρεάζονται άμεσα και σαρωτικά από τις εκάστοτε συγκυρίες.
Η φράση του Μ. Θεοδωράκη περί αριστερόστροφου φασισμού, μονοπώλησε και μέχρι και σήμερα μονοπωλεί. Διάβασα ερμηνείες, στρατευμένες και μη, απλοϊκές και σύνθετες, αντιφατικές. Δεν έχω ασφαλές συμπέρασμα μέχρι σήμερα. 
Διάβασα ευφυολογήματα, είδα «αναμετρήσεις» ιστορικής κατάρτισης, «αναμετρήσεις» λογικών και παραλόγων. Αφοριστικές απόψεις να εκδηλώνονται από τις δύο βασικές αντίθετες ιδεολογικές αφετηρίες.
Το συλλαλητήριο θα επηρεάσει την εξωτερική πολιτική της χώρας; Πιθανότατα Όχι.
Ο κόσμος που κατέβηκε σε αυτό είχε δεδομένη πολιτική ταυτότητα; Σίγουρα  Όχι.
Ήταν δημοσκόπηση για κάποιο από τα μεγάλα κόμματα; Όχι.
Η επόμενη μέρα είναι διαφορετική; Πιθανότατα όχι.
Είχε νόημα αυτό το μεγάλο συλλαλητήριο;
Σαφώς και είχε.
 Ήταν ένας τρόπος να εκφράσουμε την φιλοπατρία μας, την αγάπη προς την πατρική μας γη. Και να την εκφράσουμε όχι τόσο για να στείλουμε το μήνυμα αλλού, στα Σκόπια, την Ευρώπη, την δική μας Κυβέρνηση, αλλά για να το ακούσουμε εμείς οι ίδιοι, εμείς που κλεινόμαστε στο σπίτι μας, στον εγωκεντρισμό μας, στα δικά μας σημαντικά και ασήμαντα προβλήματα, που κατηγορούμε στείρα (συχνά όχι άδικα) τα πάντα γύρω μας. Αποδείξαμε ότι έχουμε μια κοινή συνισταμένη, ισχυρή, αδιαπραγμάτευτη, πηγαία. 
* «Το μόνο όνομα με τον όρο Μακεδονία που είναι αποδεκτό για τα Σκόπια είναι: Ψευδομακεδονία»
** Αν διάλεγα εγώ τραγούδι για προχθές θα ήταν η Λευτεριά του Ν. Καζαντζάκη https://www.youtube.com/watch?v=U0Qcowa4VRE

*Σαβίνα Π. Μπιθιζή
Δικηγόρος Αθηνών
Γραμματέας Ο.Ν.ΝΕ.Δ. Σαλαμίνας