Φτώχεια, ρύπανση, καρνάγια, μηχανουργεία, παράγκες και τα «καζάνια του θανάτου», όπως τα αποκαλεί ο λαός, είναι οι λέξεις, οι εικόνες που αποτυπώνουν, που καθορίζουν το προάστιο του Πειραιά, το οποίο μάλλον οφείλει το όνομά του στο μοναδικό «πέρασμα» της Αθήνας και του Πειραιά προς τη Σαλαμίνα
.
-->
.
Ο λόγος για το Πέραμα, τη λαϊκή προσφυγική αυτή συνοικία των περίπου 25.000 δημοτών αλλά πάνω από 50.000 κατοίκων, καθώς οι περισσότεροι εξακολουθούν να ψηφίζουν ακόμα στις πατρίδες τους, την περιοχή που το 1920 υποδέχτηκε πολλούς πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο, το 1934 ανακηρύχτηκε κοινότητα και 30 χρόνια αργότερα, το 1963, δημιουργήθηκε ο Δήμος Περάματος.
Πολλά και δύσκολα τα προβλήματα για τους κατοίκους που επέλεξαν να ζήσουν σε αυτή την πόλη. Αλλά ένα είναι το μεγαλύτερο, το σοβαρότερο, που χρόνια τώρα οι υποσχέσεις των ιθυνόντων για τη λύση του καλά κρατούν, ωστόσο αγέρωχο αυτό παραμένει και εξουσιάζει την πόλη και τη ζωή της.
Οι εγκαταστάσεις των πετρελαιοειδών από το 1934 που χτίστηκαν οι πρώτες μέχρι και σήμερα στοιχειώνουν την προσφυγική πόλη, προκαλώντας ανασφάλεια στους κατοίκους της, καθώς, όπως περιγράφουν οι ίδιοι και ειδικά οι γεροντότεροι, χρόνια τώρα ζουν με τον φόβο μιας πιθανής έκρηξης, ενός βιομηχανικού ατυχήματος.
Πέντε μέτρα από τα σπίτια
 |
| Γιάννης Λαγουδάκης, δήμαρχος Περάματος | Μάριος Βαλασόπουλος |
Πέντε εταιρείες παραγωγής και εμπορίας πετρελαιοειδών, οι δύο από αυτές ανενεργές σήμερα, 149 δεξαμενές, τα αποκαλούμενα καζάνια, 44 από αυτά ανενεργά. Κάποια σε απόσταση μόλις 5 μέτρων από τα σπίτια.
Συνυπάρχουν άνθρωποι και δεξαμενές, παιδιά και καζάνια. Ενας και μοναδικός ο δρόμος εισόδου-εξόδου της πόλης. Ο δρόμος διαφυγής σε περίπτωση βιομηχανικού ατυχήματος. Η λεωφόρος Δημοκρατίας. Εκεί συνωστίζεται το εκρηκτικό μείγμα με τη ζωή.
Εκεί καθημερινά συναντιούνται 200 με 300 βυτιοφόρα με τα σχολικά αυτοκίνητα, με τα ασθενοφόρα, με τα Ι.Χ. των πολιτών.
Τα καζάνια είναι ο λόγος που η «Εφ.Συν.» βρέθηκε στο Πέραμα και μίλησε με τον δήμαρχο της πόλης, Γιάννη Λαγουδάκη.
Οι φόβοι και οι πληροφορίες για επαναλειτουργία των δύο ανενεργών εταιρειών πετρελαιοειδών έχουν ξεσηκώσει, εξοργίσει θα λέγαμε, τους κατοίκους και τους φορείς.
Και η θέση τους είναι μία: Οποιος επιβουλεύεται και προσδοκά μια τέτοια εξέλιξη, διαπράττει τεράστιο σφάλμα.
Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να δεχτούμε την επαναλειτουργία των ανενεργών εταιρειών πετρελαιοειδών.
«Αντί να μας δώσουν χρονοδιάγραμμα απομάκρυνσης των τριών, μαθαίνουμε ότι ετοιμάζονται να λειτουργήσουν και οι άλλες δύο, η πρώην BP και η MAMIDOIL-JETOIL» τονίζει στην «Εφ.Συν.» ο Γ. Λαγουδάκης, ξεκαθαρίζοντας πως «εμείς θα συγκρουστούμε με αυτές τις λογικές» και καλώντας σε εγρήγορση τον κόσμο.
Η «καραμέλα» με την απομάκρυνση των εταιρειών πάει χρόνια πίσω. Το 1995, αναφέρει ο δήμαρχος, το ζήτημα είχε ωριμάσει, είχαν γίνει δύο μελέτες μετεγκατάστασης με χρήματα των Ελλήνων φορολογούμενων και μια ημερίδα στον δήμο υπό την αιγίδα του ΤΕΕ και του Πολυτεχνείου, όπου μέσα από αυτήν τεκμηριώθηκε επιστημονικά η αναγκαιότητα μετεγκατάστασης των εταιρειών.
Ταυτόχρονα υπήρξαν κι άλλες προτάσεις, όπως η υπογειοποίηση των εγκαταστάσεων, οι οποίες ωστόσο δεν γίνονται αποδεκτές από τον Δήμο Περάματος, καθώς πάγια θέση της δημοτικής αρχής είναι να απομακρυνθούν εκτός οικιστικού ιστού και όχι να υπογειοποιηθούν και να παραμείνουν στο Πέραμα.
Ωστόσο, 23 χρόνια μετά, οι εταιρείες συνεχίζουν να αδειοδοτούνται και τα καζάνια παραμένουν στη θέση τους.
Οι πρώτες δεξαμενές χτίστηκαν το 1934 από τη Shell, τη σημερινή Coral, ενώ τότε το Πέραμα ανακηρύχτηκε κοινότητα. Αυτό το στοιχείο απαντάει σε όσους λένε ότι πρώτα ήρθαν οι εταιρείες και μετά οι άνθρωποι.
Στη συνέχεια οι υπόλοιπες σχεδιάστηκαν με γνώμονα τις ανάγκες που υπήρχαν στην αττική κοινωνία τη δεκαετία του 1960, εξηγεί ο δήμαρχος και διευκρινίζει πως από τη δεκαετία του '70 και μετά οι κατοικίες έχουν πολλαπλασιαστεί και γειτνιάζουν άμεσα με τις δεξαμενές.
Υπάρχουν σπίτια που είναι σε απόσταση 5 μέτρων από την κοντινότερη δεξαμενή.
Καταστρατήγηση νομοθεσίας
Ταυτόχρονα, για να καλυφθεί η μεγάλη ανάγκη που υπάρχει σε βενζίνη αντικαθιστούν δεξαμενές που είχαν ορυκτέλαια σε μαζούτ και το μαζούτ σε βενζίνη, με αποτέλεσμα να καταστρατηγείται κάθε διεθνής και ελληνική νομοθεσία και σε σχέση με την απόσταση από τα σπίτια αλλά και μεταξύ των δεξαμενών.
Επίσης δεν τηρούνται οι αυστηροί όροι που θέσπισε ο νόμος μετά το μεγάλο βιομηχανικό ατύχημα που έγινε το 1976 στο Σεβέζο της Ιταλίας.
Ο Γιάννης Λαγουδάκης, που έχει σοβαρές ενστάσεις για τη λειτουργία των εταιρειών, ζητά από την πολιτεία να επανεξετάσει τα σημερινά δεδομένα.
Στην παγκόσμια νομοθεσία αλλά και στην ελληνική προβλέπεται ότι τέτοιου είδους χρήσεις πρέπει να γίνονται σε βιομηχανικά πάρκα, μακριά από τον οικιστικό ιστό.
Γιατί λοιπόν δεν τις μεταφέρουν στη λίμνη Κουμουνδούρου, εκεί όπου βρίσκονται πολλές εταιρείες και όπου υπάρχει και η δυνατότητα της προβλήτας, αναρωτιέται.
Καταγγέλλει ότι συνεχίζουν να αδειοδοτούν ακόμα και τις ανενεργές εταιρείες και, όπως λέει, εδώ προκύπτουν σοβαρά ερωτήματα για την πολιτεία.
Πώς δίνονται άδειες σε εταιρείες που δεν είναι σε λειτουργία, για μεγάλο χρονικό διάστημα εγκαταλελειμμένες, χωρίς απολύτως καμία συντήρηση των εγκαταστάσεών τους, χωρίς μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων;
Αποκαλύπτει ότι το 2010 ψηφίστηκε νόμος που ορίζει ότι οι εταιρείες μπορούν να μετεγκατασταθούν, αλλά μόνο σε όμορο δήμο.
Ο δήμαρχος είναι απόλυτος: «Η πολιτεία θα πρέπει να αποφασίσει. Ή θα διώξει τους κατοίκους που μένουν στο Πέραμα ή θα πρέπει, ως οφείλει, να βρει χώρο μετεγκατάστασης για τις εταιρείες πετρελαιοειδών. Δεν μπορείς να βάζεις ανθρώπινες ψυχές στον ίδιο χώρο με τα καζάνια, αντιμέτωπες με τον κίνδυνο ενός βιομηχανικού ατυχήματος».
Επαναλαμβάνει πως μέχρι να φύγει και το τελευταίο καζάνι από την περιοχή του Περάματος και να αποδοθούν οι χώροι αυτοί στους πολίτες, οι έλεγχοι επιβάλλεται να διενεργούνται στις εταιρείες με τα αυστηρότερα στάνταρ ελέγχου της διεθνούς νομοθεσίας και με την ενεργό συμμετοχή εκπροσώπων του 1ου και 2ου βαθμού τοπικής αυτοδιοίκησης και όχι ως παρατηρητές.
Η νέα προβλήτα της Cosco
Οσο για τη νέα προβλήτα πετρελαιοειδών της Cosco, ο δήμαρχος τη χαρακτηρίζει «ερέθισμα» επαναλειτουργίας και εκσυγχρονισμού των ίδιων των εταιρειών.
Αυτή η τόσο μεγάλη επένδυση, όπως εκτιμά, έγινε λόγω της ύπαρξης των εταιρειών πετρελαίου στην περιοχή, γεγονός που αυτόματα απομακρύνει τον σχεδιασμό και την προσπάθεια της δημοτικής αρχής για απομάκρυνσή τους.
της Χριστίνας Παπασταθοπούλου - efsyn.gr