του Βαγγέλη Σπανού
Με αφορμή τις φονικές πυρκαγιές στην ανατολική Αττική και τις κατηγορίες που εκτοξεύονται ένθεν κακείθεν, σκέφτηκα ότι ελάχιστοι κάνουν τελικά την αυτοκριτική τους. Και σέβονται τους συνανθρώπους τους και το περιβάλλον. Το σκέφτηκα πηγαίνοντας στη Σαλαμίνα, όταν στο καραβάκι μάζεψα μερικά χαρτάκια και αποτσίγαρα που είχαν πέσει κάτω και λίγο αργότερα ένας τύπος πέταξε το τσιγάρο του στο κατάστρωμα.
Τον μιμήθηκε ένας ακόμα, ο πρώτος άναψε στο καπάκι και δεύτερο τσιγάρο που θα κατέληγε επίσης κάτω, ενώ ένας άλλος το πέταξε στη θάλασσα. Αργότερα στη διαδρομή για την παραλία τα σκουπίδια ξεχείλιζαν από τους κάδους στους δρόμους ως συνήθως και ήταν σπαρμένα και στα χωράφια.
Μερικοί οδηγοί έτρεχαν επίσης σαν τρελοί σε έτσι κι αλλιώς επικίνδυνους και στενούς δρόμους. Λίγα πλαστικά μάζεψα και από τη θάλασσα, αλλά και την ακτή, την ίδια στιγμή που ένας ψαροτουφεκάς αποδεκάτιζε τη μικροπανίδα.
Τουλάχιστον με αποζημίωσαν οι υποβρύχιες λήψεις από τις οποίες ξεχώρισαν οι πολλές ζαργάνες, αλλά και οι σάλπες. Είχε και μελανούρια, κακαρέλους, σαργούς, μουρμούρες, καλόγριες, σπάρους, ενώ το κερασάκι στην τούρτα ήταν ένας βασιλικός κάβουρας που είχε, μάλιστα, και άλγη πάνω στο κέλυφός του Tόσο το καβούρι, όσο και το χταπόδι τα άφησα ελεύθερα μετά τις φωτό. Όσο για την κίτρινη μέδουσα (cotylorhiza tuberculata ή, τηγανητό αυγό) με τα μπλε μπιλάκια στις άκρες των πλοκαμιών (νηματοκύστεις) της, δεν τσιμπάει.
