Ο φιλόλογος κ. Χρήστος Μακρής, από τη Σαλαμίνα, γράφει για το φαινόμενο της επαιτείας στις πόλεις: «Επιτρέπεται σήμερα σε μια κοινωνία οργανωμένη σε σύγχρονο κράτος και ενταγμένη σε ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό περιβάλλον, με πολιτιστικό και πολιτισμικό επίπεδο, με συναίσθημα και πρόσφατη εμπειρία (μεταπολεμική) φτώχειας να υπάρχει ακόμη το φαινόμενο της επαιτείας; Η απάντηση σ΄ αυτό το ρητορικό ερώτημα είναι όχι, γι΄ αυτό και πρέπει να αντιμετωπισθεί κυρίως από την Πολιτεία ή και τους δήμους στους οποίους υπάρχει το πρόβλημα. Και εξηγούμαι: να κληθούν οι παντελώς άποροι να απογραφούν εθελοντικά σε καταλόγους των δήμων και να ελεγχθεί η δήλωση της ανέχειάς τους από κάποια δημοτική επιτροπή για την εγκυρότητά της. Στη συνέχεια, η επιβολή ενός ειδικού μικρού φόρου από το κράτος ή τους δήμους, ύψους π.χ. του οβολού που δίνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις, σε συσχετισμό και με τον αριθμό των ανήμπορων που θα δηλωθούν και η διανομή του, στη συνέχεια, δίκην επιδόματος στους δικαιούχους. Ο μικρός αυτός φόρος είναι δυνατόν να πληρωθεί από τις μεσαίες και πάνω οικονομικές κατηγορίες ανθρώπων, η εισοδηματική εικόνα των οποίων το επιτρέπει. Είναι δυνατόν επίσης εύρωστοι σύλλογοι να προσλαμβάνουν στα πλαίσια των δραστηριοτήτων τους μερικούς από τους δυναμένους να προσφέρουν έργο ελαφρύ, για να αισθάνονται ικανοποίηση με την ιδέα ότι αυτό που τους προσφέρεται δεν είναι απλώς φιλανθρωπία, αλλά ανταπόδοση στην προσφορά τους, διότι αν και καλή η χειρονομία της ελεημοσύνης δεν είναι παρά γεύση συναισθηματικής πίκρας γι΄ αυτόν που τη δέχεται. Σήμερα, όση οικονομική αδυναμία και αν επικαλούμεθα, πολίτες, δήμοι και κράτος, δεν δικαιολογεί την ύπαρξη του παραπάνω φαινομένου».
από Τα Νέα
από Τα Νέα