Οικόπεδο «ορφανό» από ιδιοκτήτες, ευάερο, ευήλιο, πωλείται στη Σαλαμίνα. Δυνατότητα ανέγερσης αυθαιρέτου, με φως, νερό, τηλέφωνο. Πληροφορίες: ...εκπολιτιστικός σύλλογος...».
Τουλάχιστον 15 ιδιοκτήτες ακινήτων στο νησί του Αργοσαρωνικού προσπαθούν να αποδείξουν πως... δεν είναι ελέφαντες. Ανθρωποι που κληρονόμησαν ή αγόρασαν οικόπεδα στο νησί, που έχουν συμβόλαια και αποδεικτικά στοιχεία πως τους ανήκουν εδώ και χρόνια και που πληρώνουν φόρους γι’ αυτά, τώρα καλούνται να αποδείξουν ότι είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες.
Μέσα από τις αγωγές που έχουν καταθέσει ανακύπτουν άνευ προηγουμένου... ζητήματα. Την ιδιοκτησία τους αμφισβητούν, όπως υποστηρίζουν, μέλη εξωραϊστικού συλλόγου που με τη μέθοδο της χρησικτησίας τα έκαναν δικά τους και έχουν ήδη χτίσει σε αυτά.
Ως επιστέγασμα της δράσης του συλλόγου έρχεται το πόρισμα-καταπέλτης της Νομαρχίας Πειραιά, που καταγγέλλει τη λειτουργία του και ζητά την άμεση διάλυσή του... Ολα ξεκίνησαν το 2007, όταν η Φ.Σ., ιδιοκτήτρια δύο οικοπέδων στα Ανω Βασιλικά Σαλαμίνας, έλαβε ξαφνικά έγγραφο από την Πολεοδομία Σαλαμίνας ότι χρωστούσε πρόστιμο για αυθαίρετο οίκημα που είχε χτίσει στο οικόπεδό της. Πηγαίνοντας να επισκεφθεί την περιουσία που μοιραζόταν με 5 ακόμη συγγενείς της, η ιδιοκτήτρια διαπίστωσε ότι τα οικόπεδά της ήταν χτισμένα!
Eλεγχος
Με ερωτήσεις και αναζητήσεις του τι είχε συμβεί, έμαθε πως η γειτόνισσά της (τα στοιχεία της βρίσκονται στη διάθεση της εφημερίδας), μεσίτρια και πρόεδρος τοπικού συλλόγου είχε χτίσει αυθαίρετο στο οικόπεδο της οικογένειάς της! Η άτυχη ιδιοκτήτρια ζήτησε από τη Νομαρχία Πειραιά να διενεργήσει έλεγχο οικονομικής κατάστασης του Συλλόγου και να γίνει κάθε ενέργεια προκειμένου να αποκατασταθεί η αδικία σε βάρος της.
Η υπηρεσία ζήτησε αντίγραφο πιστοποιητικού αρχαιρεσιών, αντίγραφο πρακτικού συγκρότησης του Διοικητικού Συμβουλίου, αντίγραφο απολογισμού του ΔΣ για τα 5 τελευταία έτη και έκθεση της εξελεγκτικής επιτροπής επίσης για τα 5 τελευταία έτη, όλα εγκεκριμένα από τη γενική συνέλευση. Στα αιτήματα της Νομαρχίας, δεν υπήρξε καμία ανταπόκριση. Εκτός από την πραγματική ιδιοκτήτρια, η Πολεδομία Σαλαμίνας είχε επιβάλει πρόστιμο και στη μεσίτρια, αφού το κτίσμα ήταν αυθαίρετο και στο όνομά της. Το πρόστιμο για αρκετό καιρό «πάγωσε», ύστερα από ένσταση της προέδρου, η οποία επικαλέστηκε ότι το αυθαίρετο ήταν έδρα του Σωματείου και παραπέμφθηκε για επανεξέταση.
Από τότε ξεκίνησε να ξετυλίγεται το κουβάρι της δράσης των μελών του συλλόγου. Στην πορεία, η πραγματική ιδιοκτήτρια διαπίστωσε πως και άλλοι ιδιοκτήτες στη Σαλαμίνα που είτε είχαν είτε δεν είχαν δηλώσει το χωράφι ή το οικόπεδό τους στο Κτηματολόγιο, είχαν πέσει θύματα του ΔΣ του Συλλόγου. Αλλά και δημόσια κτήματα, στην περιοχή της Ηλιακτής Σαλαμίνας, είχαν «περάσει» στην ιδιοκτησία των φερόμενων ως μελών του συλλόγου.
Η «μπίζνα» ήταν εύκολη στο όνομα -πάντα- του... περιβάλλοντος και του πολιτισμού. Ενα κτήμα που βρισκόταν στα «αζήτητα», περνούσε στα χέρια του Προεδρείου μέσω... χρησικτησίας και ενώ οι πραγματικοί του ιδιοκτήτες κοιμούνταν τον ύπνο του δικαίου... Πήγαιναν στο Ειρηνοδικείο Σαλαμίνας και εκεί, αλληλοεναγόμενοι και με δύο μάρτυρες ότι θυμούνται (για παράδειγμα) πως η τάδε είναι περισσότερα από 20 χρόνια κάτοχος και νομέας της συγκεκριμένης γης, το οικόπεδο κατοχυρωνόταν στην ίδια ή σε κάποιον συνεργάτη της, πάντα βέβαια σχετικό με τον σύλλογο.
Τι κι αν ο μάρτυρας πολλές φορές δεν είχε καν γεννηθεί για να θυμάται τη συγκεκριμένη ως κάτοχο του οικοπέδου; Τελικά, ελλείψει άλλων στοιχείων, το ακίνητο αποκτούσε νέο ιδιοκτήτη।
διαβάστε όλο το άρθρο εδώ
από το Έθνος