Ανάμεσα σ'αυτές τις δυο εκδοχές μπλόγκινγκ βρίσκεται η αλήθεια για την ελληνική μπλογκόσφαιρα. Η τεχνική δυνατότητα που παρέχει το διαδίκτυο στον οποιονδήποτε να δημοσιοποιεί τις απόψεις του, είναι απλώς τεχνική δυνατότητα. Καλή ή κακή την καθιστά η χρήση της. Τον εκβιαστή μπλόγκερ δεν τον κάνει το μπλογκ εκβιαστή. Τα ίδια θα έκανε και με την εφημερίδα, με την τηλεόραση, με το ραδιόφωνο. Ο ευσυνείδητος μπλόγκερ το ίδιο θα έκανε και με τις άλλες μορφές δημοσιογραφίας. Η αθλιότητα και η κουλτούρα είναι ατομικές επιδόσεις. Ο καθένας φέρει ευθύνη μόνο για τον εαυτό του.
Συλλογική ευθύνη δεν υπάρχει ούτε στο Διαδίκτυο. Εκβιαστής μπλόγκερ είναι αυτός που είναι εκβιαστής, όχι αυτό που είναι μπολογκερ. Όπως δεν υπάρχει και συλλογική καταξίωση. Έντιμος μπλογκερ είναι αυτός που είναι έντιμος όχι αυτός που είναι μπλόγκερ. Το κακόγουστο είναι κακόγουστο με όποια τεχνική και να δημοσιοποιείται. Η έμπνευση είναι έμπνευση, όπως και αν εμφανιστεί. Και η κλειδαρότρυπα είναι κλειδαρότρυπα, όπου και αν βρίσκεται.
Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει τους μπλόγκερς να αναρτούν ό,τι νομίζουν. Αλλά η μπλογκόσφαιρα δεν είναι ανεξάρτητη επικράτεια. Ισχύουν και εκεί οι νόμου του κράτους- και αυτοί οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται. Ειδική νομοθεσία δεν χρειάζεται. Γιατί είναι καλυτέρα να έχεις κακά μπλογκ, παρά να έχεις λογοκριμένα μπλογκ. Για να μην υφίστασαι την ασυδοσία, δεν χρειάζεται να ελέγχεις την ελευθερία. Και δύσκολα θα βρεθεί δημοσιογράφος να συγκατατεθεί στον προληπτικό έλεγχο οποιασδήποτε δημοσίευσης.
Το ερώτημα αν τα μπλογκς είναι δημοσιογραφία και συνεπώς αν οι μπλόγκερς λογίζονται ως δημοσιογράφοι παραμένει ερώτημα. Προφανώς επαγγελματίες δημοσιογράφοι με την έννοια ότι ζουν από αυτή τη δουλειά δεν είναι. Αν αυτό που κάνουν είναι μεράκι, πάθος για την αλήθεια, επανάσταση και κοινωνική συνεισφορά, η αν είναι κατεργαριά, μπίζνα ή κομπίνα, δεν μπορεί να προκύψει από τη φύση του μέσου. Προκύπτει μόνο από τη φύση αυτού που το χειρίζεται δημοσιογράφος λογοδοτεί στη συνείδησή του, αλλά και στον διευθυντή του. Ο μπλόγκερ είτε είναι δημοσιογράφος είτε δεν είναι, λογοδοτεί μόνο στη συνείδησή του.
Και στη μπλογκόσφαιρα υπάρχει κριτής. Είναι αυτός που σέρνει το ποντίκι. Όπως στα άλλα μέσα είναι αυτός που αγοράζει εφημερίδα, αυτός που κρατάει το τηλεκοντρόλ, ή γυρίζει τον δείκτη του ραδιοφώνου. Δηλαδή αν δεν υπήρχε η συμμετοχή της κοινωνίας – είτε ως συνενοχή είτε ως επιβράβευση- κανείς που δημοσιοποιεί απόψεις δεν θα μπορούσε να επιβιώσει. Δεν θα μπορούσε ούτε να κάνει εκβιασμούς, ούτε να συνεισφέρει στην ενημέρωση. Ουδείς υποχρεώνει κανέναν να επιλέγει τον τρόπο της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας του.
Και προς Θεού: στη μπλογκόσφαιρα δεν υπάρχουν μόνο μερικές δεκάδες μπλόγκς που κινούν με ιδιοτέλεια κάποιοι επαγγελματίες του είδους. Υπάρχουν και οι δεκάδες χιλιάδες που συνεισφέρουν από το υστέρημα του χρόνου και της ζωής τους. Ο διαχωρισμός είναι ευδιάκριτος.
Συνεπώς, μην πυροβολείτε τον Γουτεμβέργιο. Δεν ευθύνεται για όσες ρυπαρότητες τυπώθηκαν ανά τους αιώνες. Μας αρκεί ότι έδωσε τη δυνατότητα να τυπωθούν αριστουργήματα.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο PROTAGON. Είναι του Γ. Λακόπουλου και εκφράζει απόλυτα την προσπάθεια μας ως salamina-press