Η οικονομική κρίση αύξησε την εισροή των επισκεπτών της μίας ημέρας στο νησί. Από το Πέραμα φορώντας τα μαγιό τους μπαίνουν στα φέρυ, βγαίνουν στα Παλούκια κι από κει στο Μούλκι για μια βουτιά. Η παραλία στο Κατσούλη θυμίζει προσκύνημα των Ινδών στο Γάγγη ποταμό από το πλήθος των λουομένων. Όσοι μπορούν θα πάνε σε μια ταβέρνα, άλλοι κρατούν τα τάπερ με τα κεφτεδάκια κι άλλοι, πιο τυχεροί, θα φιλοξενηθούν σε φιλικό σπίτι, σε ένα από τα χιλιάδες εξοχικά του νησιού.
Το βράδυ της Κυριακής η ουρά των αυτοκινήτων φτάνει μέχρι τα φανάρια της διασταύρωσης των λεωφόρων Βενιζέλου και Ιπποκράτους. Υπομονετικά θα φτάσουν στα φέρυ για να ζήσουν για 5 περίπου μέρες τη μονοτονία της δουλειάς τους. Το σκηνικό επαναλαμβάνεται το άλλο σαββατοκύριακο.
Μια συγγενής μου λέει: «όλοι τη κοροϊδεύουν τη Σαλαμίνα κι όλοι εδώ καταλήγουν».
Τη Σαλαμίνα, λοιπόν, τη κοροϊδεύουν, γιατί δεχόταν πάντοτε στη θάλασσά της τη μόλυνση των αστικών λυμάτων της Αθήνας, γιατί κυριαρχεί παντού η άναρχη δόμηση, γιατί υπάρχουν παντού σκουπίδια, γιατί η Λειψοκουτάλα (Ψυττάλεια) βγάζει δυσοσμία, γιατί οι ιχθυοκαλλιέργειες έχουν καταλάβει τις καλύτερες παραλίες, γιατί ο τύμβος είναι γεμάτος σκουπίδια και ναυπηγεία.
Με δυο λόγια η Σαλαμίνα, κατά κύριο λόγο, ήταν το νησί που πάντοτε εισέπραττε και εισπράττει την αδιαφορία της πολιτείας και της αναλγησίας των κρατικών φορέων, οι οποίοι πάντοτε εξυπηρετούν τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα των ναυπηγείων, της cosco, των ιδιοκτητών των φέρυ και των ιχθυοκαλλιεργητών.
Η κρίση περνάει από τη Σαλαμίνα.
από periodikobakilos.blogspot.com