Πριν από λίγο καιρό γιορτάσαμε τα 2.500 χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα. Τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, όμως, από τα σημαντικότερα ναυτικά γεγονότα της αρχαιότητας που έγιναν μεταξύ Ελλήνων και Περσών σ’ ένα στενό του Περάματος και της Ψυττάλειας με θεατή τον Ξέρξη, όπως μάθαμε στην Ιστορία, δεν θα τολμήσουμε να τη γιορτάσουμε ποτέ. Αλλωστε και τον Μαραθώνα, αν δεν ήταν τα έργα λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 που έγιναν -με τις σχετικές εκπτώσεις- και τώρα η επέτειος αφορμή για να καθαρίσουμε τη βρωμερή από τις παράνομες πινακίδες Λεωφόρο Μαραθώνος, δεν θα τον γιορτάζαμε.Ομως, στη Σαλαμίνα τίποτα δεν φαίνεται να διορθώνεται. Κυρίως κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί αν μπορεί κάτι να αλλάξει.
Τι νόημα έχει που πέρασε στην τελευταία συνεδρίαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου η μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων της εταιρείας «Θ. Μπεκρής και ΣΙΑ ΕΠΕ ΚΕΡΑΥΝΟΣ» για τη λειτουργία ναυπηγείου; Το ΚΑΣ στην ουσία νομιμοποίησε την παράνομη δράση του ναυπηγείου, αφού ουδέποτε η Αρχαιολογική Υπηρεσία είχε εγκρίνει τη λειτουργία του.
«Για να σταματήσει το κακό» είπαν κάποια υπηρεσιακά στελέχη του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού. «Να μπει σειρά». Μόνο που τα έχουμε ξανακούσει όλα αυτά με άλλο τρόπο.
Πακέτο ολόκληρο έχει κάνει η αρμόδια εφορεία τις δράσεις και των δύο ναυπηγείων γιατί είναι και η εταιρεία «Αρκαδία». Συστάσεις, μηνύσεις, λάθος χειρισμοί, αμέτρητες αποφάσεις για απαλλοτριώσεις, επανακηρύξεις αυτών προκειμένου να αποκτήσει ο χώρος τον σεβασμό που του οφείλουμε.
Τίποτα δεν έγινε. Ολοι μιλούσαν για ανάδειξη της Σαλαμίνας. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Τύμβος των Σαλαμινομάχων δεινοπαθεί από τα κουφάρια και την έλλειψη συνεργασίας των δημοσίων υπηρεσιών. Μια χωματερή στον βυθό και στην ξηρά. Με ευχές και ελπίδες δεν καθαρίζει. Χρειάζεται τόλμη. Αποφάσεις που θέτουν όρια και κυρίως υλοποιούνται.
Tης Γιωτας Συκκα από τη Καθημερινή