Η διάφορες ζωοφιλικες οργανώσεις, που συνηθίζουν συχνά να μας σοκάρουν με φωτογραφίες απο βασανισμούς ζώων, σπάνια συμμερίζονται την ταλαιπωρία δεκάδων ανθρώπων που καθημερινά πέφτουν θύματα από τις αγέλες των αδέσποτων ζώων. Είναι θέμα χρόνου και χωρίς να θέλω να γίνω μαντης κακών ότι σύντομα θα δούμε φωτογραφίες ανθρώπων ή ακόμα χειρότερα παιδιών, αφού σε κάθε δρόμο και σε κάθε στενό οι αγέλες καραδοκούν.
Σύμφωναμε την νομοθεσία η ευθύνη για τα αδέσποτα ανήκει στους δήμους οι δαπάνες των οποίων χρηματοδοτούνταν σε ποσοστό 70%. Το 2009 ο τότε δήμαρχος ανακοίνωνε την συμμετοχή του δήμου στα προγράμματα περισυλλογής αδέσποτων ζώων όμως οι χρηματοδοτήσεις των προγραμμάτων αυτών δεν δόθηκαν ποτέ. Σε πολλές συνεδριάσεις του δήμου τα αδέσποτα αποτελούν μέρος της ατζέντας, αλλά το πρόβλημα αντι να λύνεται παραμένει και μάλιστα σε μεγαλύτερη ένταση.
Το πρόβλημα είναι παγκόσμιο. Με αφορμή το euro 2012 ο δήμος του Κιεβου ανέθεσε σε ιδιώτη την λύση του προβληματος σε μια πόλη που ο αριθμος των αδέσποτων έφτανε τις 30.000. Ο ιδιώτης επέλεξε την χρήση δηλητηριων οδηγώντας σε φρικτό και αργό θάνατο εκατοντάδες σκύλους. Παρόμοιες μεθόδους ψήφισε και το κοινοβούλιο της Ρουμανιας αφου στον Βουκουρεστι ο αριθμος των αδέσποτων σκύλων ξεπερνούσε τις 50.000.
Τέτοιου τυπου λύσεις δεν θέλουμε, θελουμε όμως μέριμνα. Θέλουμε η συμπόνια να μην εξαντλείται στα ζώα αλλά να αφορά και την ποιότητα ζωής μας. Θέλουμε η πολιτεία, και στην περιπτωση αυτη ο Δήμος, να δώσει λύση στο πρόβλημα αφου ο πολίτης ούτε μπορει ούτε πρέπει να δρα αυτοδίκαια