Τι θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Θα μπορούσε να αρχίσει να μειώνεται αυτός ο τεράστιος αριθμός ανέργων; Θα μπορούσαν να αρχίσουν να φωτίζονται, με νέες ιδέες και νέα προϊόντα, οι δεκάδες κλειστές βιτρίνες; Θα ήταν δυνατόν να αρχίσουμε να βλέπουμε αλλιώς τους διαφορετικούς συμπολίτες μας, τους ανθρώπους που από επιλογή ή από ανάγκη βρέθηκαν να ζουν σ’ αυτόν τον τόπο;
Ως προς αυτό το τελευταίο, λίγο πριν φύγει τούτη η χρονιά, κάτι άρχισε να αχνοφαίνεται. Ένα από τα χθεσινά βραβεία της Ακαδημίας Αθηνών ήταν μια ξεκάθαρη δήλωση σε όλες τις ακρότητες ρατσισμού που εμβρόντητοι έχουμε παρακολουθήσει το τελευταίο διάστημα. Η βράβευση, μετά θάνατον, δύο νέων ανθρώπων από το Πακιστάν, που δεν δίστασαν να θυσιάσουν τη ζωή τους προκειμένου να απεγκλωβίσουν από τις ράγες του τρένου ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Είναι ένα ξεχωριστό μάθημα αυτή η βράβευση. Κυρίως για κείνους που την προηγούμενη χρονιά προπηλάκισαν, ανέλαβαν αυτοκλήτως να επιβάλουν την «τάξη», χτύπησαν -μέχρι θανάτου κάποιες φορές- ανθρώπους που απλώς δούλευαν σκληρά για να στείλουν ένα μέρος από το μικρό τους μεροκάματο στον τόπο τους ή απλώς για να τους κλέψουν (για να θυμηθούμε εκείνη την απίστευτη περίπτωση στη Σαλαμίνα).
Η επιλογή της Ακαδημίας Αθηνών συμβαδίζει απολύτως με εκείνο που άκουσα την περασμένη εβδομάδα από τα χείλη του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας, κ. Αναστασίου, στην τηλεοπτική εκπομπή «Προσωπικά»: ότι η Εκκλησία λέει «αγάπα τον πλησίον σου», αλλά δεν κάνει επιλογές για το ποιος είναι αυτός ο πλησίον, ούτε τι χρώμα θα έχει, ούτε ποια καταγωγή!
Τελικά, δεν χρειάζονται 2013 ευχές. Αρκεί να βάλουμε στοίχημα για λίγες, μικρές, αλλά ουσιαστικές, που όμως θα είναι μεγάλες γιατί θα αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Καλή χρονιά!
Της Όλγας Σελλα από την Καθημερινή