Οι δήμοι κρατούν όρθια την κοινωνία - Συνέντευξη του Γ. Καμίνη

Ποιος να θυμάται άραγε σήμερα το μήνυμα των τελευταίων δημοτικών εκλογών, των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2010; Οι πολίτες έστειλαν το μήνυμα ότι οι δήμοι – πολιτικό εφαλτήριο, οι δήμοι –παραμάγαζο κομματικό εξυπηρετήσεων, οι δήμοι των πανάκριβων έργων βιτρίνας και όχι υποδομών, χρεοκόπησαν. Οι πολίτες ήταν οι πρώτοι που διαπίστωσαν, και εν τέλει καταδίκασαν σε πολιτική χρεοκοπία, ένα σύστημα πολιτικής και συνδικαλιστικής συναλλαγής, που για τον τελευταίο που ήταν χρήσιμο, ήταν για τον δημότη, για τον κάτοικο για τον πολίτη.

Η οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση αποτελεί για την αυτοδιοίκηση, πρόκληση και ευκαιρία. Είναι η ευκαιρία για την Τοπική Αυτοδιοίκηση να αποκαθαρθεί από τις αμαρτίες του παρελθόντος και να αποδειχθεί ότι είναι και τοπική και αυτοδιοίκηση.
Ασχέτως αν, όπως αποδεικνύουν οι τελευταίες εξελίξεις, με την κατάργηση βασικών δομών της, βρίσκεται στο ενδιάμεσο, μεταξύ μιας απερίγραπτης κυβερνητικής προχειρότητας από τη μια και μιας τυφλής συνδικαλιστικής λογικής από την άλλη. Με εμφανείς ήδη τις συνέπειες στη λειτουργία της πόλης: στη στάθμευση, στο παρεμπόριο και τους ελέγχους των επιχειρήσεων.

Στον δήμο της Αθήνας, την τελευταία διετία, η μετάβαση από την αδιαφάνεια στην τήρηση των κανόνων, από την αλόγιστη σπατάλη στον έλεγχο και την αυτοσυγκράτηση, από τις μικροπολιτικές νοοτροπίες και λογικές στην αποτελεσματικότητα και την αξιοκρατία, δεν ήταν ούτε απλή ούτε εύκολη υπόθεση. Γι' αυτό όμως αποδίδει. Με 40% λιγότερες διευθύνσεις και με αξιολόγηση δομών και υπηρεσιών, που δεν την επέβαλαν οι δανειστές, αλλά η λογική της χρηστής διοίκησης.

Ίσως να μην είναι ευρέως γνωστό, αλλά η περικοπή κατά περίπου 60% στην κρατική χρηματοδότηση και ο μικρότερος κατά 30%προϋπολογισμός στην Αθήνα και η μείωση κατά 20% των εργαζομένων, δεν στάθηκαν και δεν στέκονται εμπόδιο να γίνονται όλο και περισσότερα για τους πολίτες, που έχουν ήδη εξαντλήσει τις αντοχές τους.

Παρασκευάζονται, καθημερινά από τα μαγειρεία του Δημοτικού Βρεφοκομείου του δήμου Αθηναίων, 9.000 γεύματα. Τα 5.500 χιλιάδες πηγαίνουν στους περίπου 80 δημοτικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς. Μοιράζουμε καθημερινά 1.400 γεύματα σε άστεγους. Χίλιες περιπτώσεις παιδιών σε δημοτικά σχολεία, σιτίζονται από τον Δήμο. Περίπου 300 οικογένειες στηρίζονται από το Κοινωνικό Παντοπωλείο και το Κοινωνικό Φαρμακείο. Φιλοξενούμε στους δημοτικούς ξενώνες100 άστεγους και έχουμε έτοιμη τη δομή για άλλους τόσους. Κι όλα αυτά, με συνθήκες απόλυτης διαφάνειας και χωρίς ποτέ θα θέσουμε το ζήτημα ποιος είναι ο πραγματικά αρμόδιος, ποια κρατική δομή πρέπει να προβεί για όλα αυτά. Άλλωστε, η απουσία και η σιωπή τους, ήταν κάτι παραπάνω από εμφανείς.

Η οικονομική στενότητα δεν μας αποθάρρυνε. Οι ανάγκες μας οδήγησαν στη δημιουργία μίας ακόμη κοινωνικής δομής –πρότυπο: του Κόμβου Αλληλοβοήθειας, από τον οποίο ενισχύονται, με είδη πρώτης ανάγκης και τρόφιμα, σχεδόν 3.000 οικογένειες, περίπου 10.000 άτομα.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν μπορεί να κρυφτεί από τον πολίτη. Λογοδοτεί καθημερινά σ’ αυτόν. Για τους περισσότερους δήμους,κυρίως όμως για τον δήμο της Αθήνας, που αντικατοπτρίζει την κρίση όλης της κοινωνίας, τα αυτονόητα παρέμειναν αυτονόητα. Η αυτονόητη στήριξη στους κοινωνικά αδύνατους, ποτέ δεν μετατράπηκε σε ζητούμενο.

Συνεπώς ήρθε η ώρα, κατά τη γνώμη μου, να μιλήσουν και οι πολίτες. Να ρωτηθούν ποια αυτοδιοίκηση τελικά θέλουν. Γιατί σε εκείνους ανήκει, για εκείνους λειτουργεί. Συναινούν στην αποψίλωσή της;Συμφωνούν με το ότι το κεντρικό κράτος μπορεί να ασκήσει αυτές τις αρμοδιότητες καλύτερα σε σχέση με τους Δήμους; Ας πουν, εν τέλει, πώς αξιολογούν την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τους Οργανισμούς της. Εμείς πιστεύουμε ότι σήμερα οι Δήμοι κρατούν όρθια την κοινωνία. Οι πολίτες, τι πιστεύουν;