Γράφει ο δημοσιογράφος
Τάσος Καραντής
Kαι σήμερα παρακολούθησα άλλη μια παρέλαση … το μυαλό μου, όμως, έκανε την δική του παρέλαση …
Τι τιμούμε την 28η Οκτωβρίου; Το ΟΧΙ του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά προς τον πρέσβη της Ιταλίας στην Ελλάδα Εμμανουέλε Γκράτσι.
Συγκεκριμένα : «Στις 3 τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Οκτωβρίου, ο πρεσβευτής της Ιταλίας στην Αθήνα, Γκράτσι θα συναντηθεί με τον Μεταξά, για να του επιδώσει, στο σπίτι του στην Κηφισιά, τελεσίγραφο, με το οποίο ο Μουσολίνι απαιτούσε από την Ελλάδα να μην εμποδίσει το στρατό του να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας. Η κυβέρνηση των Αθηνών είχε διορία τρεις ώρες για να δώσει την απάντησή της. Ωστόσο, αυτή ήταν αυτονόητη για τον δικτάτορα: «Donc, Monsieur c'est la guerre» («Λοιπόν, Κύριέ μου έχουμε πόλεμο!»).»(Πηγή : http://www.sansimera.gr/articles/21#ixzz3HSsVtwLa).
Δεν θα μπω στον κυκεώνα των ιδεολογικών και πολιτικών συζητήσεων, αν το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς, ή ο ελληνικός λαός … Η ερμηνεία του ΟΧΙ, μετά τη μεταπολίτευση, αναπαράγεται ως εξής : «Το ΟΧΙ από τον Μεταξά απηχούσε τις διαθέσεις του ελληνικού λαού. Το ΟΧΙ γίνεται δεκτό με πρωτοφανή ενθουσιασμό απ' όλο τον ελληνικό λαό, που ξυπνά στις 6 το πρωί από τους συριγμούς των σειρήνων και ξεχύνεται στους δρόμους, κρατώντας τη γαλανόλευκη. Οι στρατεύσιμοι ετοιμάζονταν για το μέτωπο «με το χαμόγελο στα χείλη» και το ραδιόφωνο μετέδιδε διαρκώς το περίφημο πρώτο ανακοινωθέν του Γενικού Στρατηγείου: «Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλουν από της 5:30 πρωινής σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους»(βλ. ό. π.).
Δηλαδή, ο ελληνικός λαός, έτρεξε «με το χαμόγελο στα χείλη», να πάει να σφαχτεί, για να υπερασπιστεί ένα δικτατορικό καθεστώς και μάλιστα φασιστικό, αδερφό, αυτού που μας επιτίθονταν;
Δεν κάνω ιστορική μονογραφία εδώ, για να πάρετε, έτοιμη, «στο πιάτο», μια απάντηση, ως θέσφατο … Αμφισβητώ, επίτηδες(!), προς κριτική σκέψη … Ένας μεγάλος καλλιτέχνης μας έχει δηλώσει πως «πατρίδα είναι αυτό που αντέχει η καρδιά του κάθε ανθρώπου να υπερασπιστεί»…
Επανέρχομαι. Τι ζητούσε ο Μουσολίνι; «Απαιτούσε από την Ελλάδα να μην εμποδίσει το στρατό του να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας.». Γι’ αυτό, λοιπόν, πολεμήσαμε κι αμυνθήκαμε! Έτσι δεν είναι; Ή, πιο σωστά, πολέμησαν οι παππούδες μας … Μετά είχαμε την, αναμενόμενη – και μη αντιμετωπίσιμη - εισβολή των Γερμανών, κι όλα όσα ακολούθησαν, ανοίγοντας, πλέον, το κεφάλαιο της «Εθνικής Αντίστασης», αλλά και «αυτών που προσκύνησαν», κι έγιναν τα πειθήνια όργανα του Χίτλερ στην Ελλάδα, εναντίον του λαού τους και των αγωνιζόμενων συμπατριωτών τους.
Να κάνω μια ερώτηση : Η σημερινή παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου έλαβε χώρα σε μια ελεύθερη Ελλάδα;
Στρατιωτικά είμαστε ελεύθεροι, ναι. Οικονομικά είμαστε; Γιατί, το ξέρετε, εκτός των στρατιωτικών, υπάρχουν κι οι οικονομικοί πόλεμοι.
Αντιστάθηκαν, όλα αυτά τα μνημονιακά χρόνια, οι «δημοκράτες» πολιτικοί μας, αλλά κι εμείς οι ίδιοι, ως λαός, στις αποφάσεις της Τρόικα, του ΔΝΤ, των «θεσμών της Ε.Ε.»;
Τι ζητούσε ο Μουσολίνι; «Να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας.».
Ποια είναι η θέση της σημερινής «ελεύθερης» Ελλάδας; Παραδομένη πλήρως (κατά σειρά), στις αποφάσεις της Τρόικας, του ΔΝΤ και των «θεσμών της Ε.Ε.», χωρίς λαϊκή αντίσταση, υπόδουλη οικονομικά, με κυβέρνηση – ανδρείκελο (εκλεγμένη από εμάς!) να υπηρετεί υποτακτικά τις έξωθεν εντολές, έχοντας καταπατήσει κι ένα δημοψήφισμα! … Βρισκόμαστε δηλαδή – άνευ πολέμου – υπό (οικονομική) κατοχή … και παρελαύνουμε για το ΟΧΙ του ’40, που έκαναν πράξη άλλοι, ενώ εμείς λέμε καθημερινά ΝΑΙ…
Αυτούς που είπαν – έμπρακτα, με τη ζωή τους – το ΟΧΙ τους τιμούμε με παρελάσεις σε μια εξαθλιωμένη Ελλάδα … τους εαυτούς μας, εμάς τους ίδιους, που λέμε το ΝΑΙ στους κατακτητές μας, τους αποτιμούμε;