Μετά το τέλος της ψηφοφορίας, αργά τη νύχτα, μια ηλικιωμένη γυναίκα στεκόταν έξω από ένα εκλογικό τμήμα περιμένοντας. Είπα με το λογισμό μου. Για κοίτα, η περιέργεια τι κάνει... Γριά γυναίκα και περιμένει ως τέτοιαν ώρα για να μάθη το αποτέλεσμα!... Δεν κρατήθηκα. "Καλέ θεία, της λέω, μην περιμένεις. Θ' αργήσουν πολύ ακόμη για να τελειώσουν. Θέλουν ώρες για να βγάλουν το αποτέλεσμα.
-"Όχι παιδί μου. Δεν κάθομαι γι' αυτό, μου απαντά. Περιμένω να πάρω μια συνταγή για το άρρωστο εγγόνι μου που βρίσκεται σε ανάγκη". Ένοιωσα καθήκον μου να την πληροφορήσω πως μέσα στην Εφορευτική Επιτροπή δεν υπήρχε κανένας γιατρός, και πως θα έπρεπε να κοιτάξη σ' άλλο τμήμα, κι αν ήθελε να την βοηθήσω σ' αυτό.
-"Όχι ευχαριστώ. Δε ζητάω γιατρό. Τη συνταγή περιμένω. Θα την βγάλουνε από την κάλπη!" Παρ' ολίγο να την πιστεψω για μπιτ ζουρλή τη δόλια γερόντισσα, αν δε συνέχιζε να μου δώσει εξηγήσεις. "Η κόρη μου, κυρ Νίκο, τα μπέρδεψε όταν εψήφισε. Ήτανε να μην τα χάση; Τούτες τις μέρες στο σπίτι μας ο δρόμος διασίδι! Ένας έφευγε, άλλος ερχότανε, από τους υποψήφιους αφίνοντάς μας τα ψηφοδέλτια του.. Ο ένας με το γέλιο του και τα παρακαλετά. Ο άλλος σειναμένος και κουνιστός σαν καραγκιοζάκος, με τις φοβέρες του και τα παινέματα, κι άλλος με το σιγανό και τα ταξίματα.. Έτσι, τη στιγμή που πήρε να βάλη το ψηφοδέλτιο στο φάκελλο, η κόρη μου βιαστικά - βιαστικά, με φόβο μην ιδή, μην καταλάβει κανείς ποιανού ήταν, έβαλε μέσα τη συνταγή του παιδιάτρου απ' την Αθήνα που την είχε κι αυτήν μέσα στην τσάντα! Τώρα κάθομαι να την βγάλουν, γιατί είναι ανάγκη να πάρη το εγγόνι μου το γιατρικό!
Νίκος Σαλτάρης, Εφημερίδα 'Η ΣΑΛΑΜΙΝΑ', φύλ, 63, 1964