Απόσπασμα από την συνέντευξη του Θόδωρου Τερζόπουλου στην Έφη Μαρίνου και την ΕΦΣΥΝ. Διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώ
• Κι όμως, ετοιμαζόμαστε για τους πανηγυρικούς εορτασμούς των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση, την απελευθέρωσή μας.
Θα γιορτάσουμε αυτό που δεν έγινε; Τα 200 χρόνια της μη ίδρυσης ελληνικού κράτους; Μα είμαστε 200 χρόνια ξενόδουλοι, ραγιάδες και κοτζαμπάσηδες, απλώς αλλάξαμε αφεντικά - δεν χρειάζεται να είναι εδώ, εκπροσωπούνται από τους συνεργάτες τους.
Ποτέ δεν αποκτήσαμε την ελευθερία μας. Ούτε παιδεία, ούτε πολιτισμό, ούτε διοίκηση. Εγώ θα έλεγα αντί για πανηγύρια που είναι ό,τι χειρότερο -και επικίνδυνο- να βγάλουμε τον σκασμό για τρία μερόνυχτα. Αντί για παράτες, προβληματισμό, σιωπή.
Οι Έλληνες να βουβαθούν, να τους απαγορευτεί διά ροπάλου η ομιλία και να κληθούν να απαντήσουν στο ερώτημα: Είμαστε ελεύθεροι κι αν όχι, γιατί; Να σκεφτούμε όχι τι έγινε αλλά τι δεν έγινε, όχι ότι είμαστε ελεύθεροι αλλά το ότι δεν είμαστε ελεύθεροι. Σε επίπεδο υπαρξιακό, οντολογικό, κοινωνικό, κοινωνιολογικό, πολιτικό, πολιτισμικό. Τρεις μέρες και τρεις νύχτες ν’ αφήσουμε τις συναισθηματικές παρορμήσεις, τις ανώριμες συμπεριφορές και να κάνουμε άγρια αυτοκριτική μέσα από τη σιωπή. Να συγκεντρωθούμε, να αναρωτηθούμε, να προβληματιστούμε πάνω στην παραχάραξη της αλήθειας. Όλα αυτά τα χρήματα που προορίζονται για τους εορτασμούς ας διατεθούν σ’ αυτό το «πρότζεκτ» αφύπνισης.
• Μπορείτε να φανταστείτε τον Έλληνα να μένει σιωπηλός έστω και μία ώρα;
Η κωμική ειρωνεία είναι πως το… καθήκον δεν του επιτρέπει να σιωπήσει. Πρέπει να μιλάει, να «υπερασπιστεί» τον Πλάτωνα, τον Ηράκλειτο, τον Αριστοτέλη χωρίς να έχει ιδέα ποιοι είναι αυτοί, τι έχουν πει.
Γιατί ο Έλληνας ξέρει, δεν θα του πουν οι άλλοι τι να κάνει. Η νέα Ελλάδα, ο νέος Έλληνας είναι παράγωγα εμφύλιας αντιπαράθεσης, εχθρότητας και μίσους που γεννούν οι παρατάξεις. Το τραύμα των πολλών εμφυλίων έχει περάσει σαν ιός από γενιά σε γενιά. Είμαστε απέναντι σε όλους, ακόμα και σε μας τους ίδιους. Αν δεν κατανοήσουμε τον εαυτό μας, ο Άλλος, δεξιός, αριστερός, ξένος, μαύρος, θα είναι πάντα εχθρός. Τα τέρατα ενός ασυμφιλίωτου εαυτού θα προβάλλουν συνεχώς.
• Πώς αναστρέφεται αυτή η νοοτροπία;
Η καθημερινότητα είναι το έδαφος για να δουλέψουμε με τον εαυτό μας, να βρούμε υλικό συνεννόησης μέσα στην κοινωνική διαδικασία. Δεν μιλώ για επανάσταση, είμαστε πολύ μακριά από τέτοιες προοπτικές - όμως εκεί η ενέργεια περνάει από τον έναν στον άλλον σαν ηλεκτρικό ρεύμα, εκεί γεννιούνται οι μεγάλες ιδέες, εκεί συντελείται η Ιστορία. Ας μάθουμε να μην κολάζουμε τον ξένο, να μην τον καταριόμαστε, να μην αποστρεφόμαστε τον ανήμπορο. Αν δεν κατανοήσουμε τη διαφορετικότητα θα μείνουμε αυτιστικοί, αποκομμένοι, εγκλωβισμένοι στο ψέμα