-->
Μάλιστα, έχει και ταμπέλες στην αρχή αυτών των μονοπατιών στη λεωφόρο Σουνίου, που δείχνουν ότι από εκεί φτάνεις στη θάλασσα σε περίπτωση πυρκαγιάς. Δεν έχει, όμως, σχεδόν καθόλου σκουπίδια σε αυτό το κομμάτι της ακτογραμμής, σε αντίθεση για παράδειγμα με τα Λεγραινά και το Θυμάρι, όπου η πρόσβαση στις ακτές είναι πολύ άνετη με ολόκληρα άδεια οικόπεδα για να φτάσουν στη θάλασσα χιλιάδες άτομα σε δευτερόλεπτα, αλλά κάποιες φορές μπορεί να βρεθείς να κολυμπάς μέσα σε μία σούπα από πλαστικά. Ο περισσότερος κόσμος νομίζει ότι στο Θυμάρι είναι πεντακάθαρα τα νερά, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή ελάχιστοι βλέπουν με μάσκα κάτω από την επιφάνεια.
Anyway, δεν μπορείς να τα έχεις όλα στη ζωή και τουλάχιστον δεν μπορώ να έχω παράπονο από την υποβρύχια συλλογή. Φωτογράφισα και θαλασσοκόρακα κάτω από το νερό, αλλά το πλάνο ήταν μακρινό, ενώ ένα χταποδάκι που έκανα διάσημο ήταν πολύ μικρό. Όπως κι ένα σαλάχι τρυγόνα (υπάρχει και η ράγια, η μουδιάστρα, η κιθάρα, το σαλάχι αετός και το μάντα, το θρυλικό διαβολόψαρο, όπως το αποκαλούσαν κάποτε οι ψαράδες) που διακρίνεται, όμως, καλύτερα στον αμμώδη βυθό. Όσο για το άδειο κοχύλι που εικονίζεται σε μία φωτό είναι μία λαδένια, το δεύτερο μεγαλύτερο στις ελληνικές θάλασσες μετά την μπουρού και έχει μέγεθος όσο μία μπάλα του χάντμπολ.
Απαθανάτισα, επίσης και μπαλαδάκι μαζί με μπαρμπουνάκια και σαργό, μελανούρια και γόπες, ωστόσο, ένας γύλος ήταν η καλύτερη φωτό. Τον τράβηξα από απόσταση αναπνοής κι έτσι φαίνονται πολύ καλά τα χρώματα και τα σχέδια που έχει. Ο γύλος είναι από τα πιο άνοστα ψάρια, αλλά έτσι κι αλλιώς σπάνια πιάνεται σε πετονιά, διότι το μικρό στόμα του τον βοηθά να τσιμπολογά το δόλωμα, χωρίς να τρυπιέται από το αγκίστρι. Γι αυτό και οι παλιοί ψαράδες είχαν βγάλει το ακόλουθο γνωμικό: "Χάνος είμαι χάνομαι, πέρκα είμαι πιάνομαι, γύλος είμαι σε γελώ και το δόλωμα χαλώ".
