Δημουλίδου: «Οι τρομολάγνοι του διαδικτύου έχουν γίνει επικίνδυνοι, σαδιστικά ανικανοποίητοι»
Κατά καιρούς γίνεστε στόχος κριτικής και σχολίων. Πρόσφατα μάλιστα κατηγορηθήκατε πως υποβιβάσατε τη Σαλαμίνα μέσα από τα λόγια μιας ηρωίδας σας.
Ειλικρινά, ντρέπομαι και να πω πως μια εφημερίδα με τόση δημοσιογραφική πείρα κι ένα ολόκληρο νησί αδυνατούν να διαχωρίσουν τη μυθοπλασία από την πραγματικότητα. Κι επειδή οι δημοσιογράφοι δεν είναι ηλίθιοι, θεωρώ πως έγινε εσκεμμένα, χάριν κέρδους ή σκοπιμότητας, να πληγεί δηλαδή το κύρος μου ή να ξεπουλήσουν ή και τα δύο μαζί. Η συγκεκριμένη εφημερίδα το έχει ξανακάνει με το θέμα των Γλυκών Νερών όπου θεωρεί πως ξεπλένω δολοφόνους... Σ' αυτή τη χώρα σου βάζουν πανεύκολα όποια ταμπέλα θέλουν αδιαφορώντας αν είναι αλήθεια ή ψέμα. Τότε παραπονέθηκα αλλά επανήλθαν ακόμη πιο αδίστακτοι κρεμώντας με στα μανταλάκια ακόμη μια φορά με την κατηγορία συκοφαντίας πως η Σαλαμίνα πλήχθηκε εμπορικά και τουριστικά, επειδή μια ηρωίδα, ενός μυθοπλαστικού βιβλίου, σχεδόν 800 σελίδων, είπε εν έτει 1990, σε μια αράδα μόνο τριών σειρών, πως δεν θέλει να πάει στο νησί επειδή δεν της αρέσει να βλέπει τον κόσμο να τρώει από ταπεράκια στην παραλία και θέλει τη Μύκονο. Το βιβλίο περνά τόσα πολλά και σημαντικά μηνύματα κι εκείνοι στάθηκαν στο ταπεράκι. Είναι να τρελαίνεσαι. Τέτοιο σνομπισμό, προς το αθώο ταπεράκι δεν τον έχω ξαναδεί. Και μη χειρότερα δηλαδή...
-Πιστεύετε πως έχετε γίνει στόχος κάποιων; Και αν ναι, από ποιους;
Μα είναι ηλίου φαεινότερον και ηλίθιος να είσαι, το βλέπεις. Όλα ξεκίνησαν από ομάδες ανθρώπων που δημοσιογραφούν, σε blog, κάποιοι με συγγραφικές βλέψεις, που ενοχλήθηκαν με το γεγονός ότι μια αεροσυνοδός από το πουθενά και δίχως πανεπιστήμια, έφτασε στην κορυφή και δεν επιθυμούν την παρουσία μου στον λογοτεχνικό χώρο γιατί δεν την αξίζω.
-Γιατί θεωρείτε ότι ασχολούνται μόνο μαζί σας και με κανέναν άλλο συγγραφέα;
Επειδή εγώ τους αντιστέκομαι, μιλώ, εκφέρω γνώμη και δεν σκύβω το κεφάλι. Οι άλλοι συγγραφείς εκτός από πέντε, δέκα που έχουν γνώμη και τα «χώνουν» δημόσια, οι υπόλοιποι δεν ασχολούνται, δεν θέλουν να αμαυρώσουν το όνομα τους και να μη πουλάνε. Εδώ με το θέμα αυτό που θίγει και τα δικά τους πνευματικά συμφέροντα, εκτός από τις συγγραφείς Λένα Μαντά, Θεοφανία Ανδρονίκου-Βασιλάκη και την Σοφία Βόικου, δεν έλαβαν θέση. Καταλαβαίνω, υπάρχει και μεγάλος ανταγωνισμός και δεν θέλουν να ανακατευτούν, όμως πρέπει να το κάνουν.
-Συχνά πυκνά εκφράζετε δημόσια τη γνώμη σας, τόσο για κοινωνικά, όσο και για πολιτικά ζητήματα. Ποιος είναι ο στόχος σας;
Θεωρώ πως έχω γνώσεις, ηλικία και καθήκον να το κάνω αν θέλω να ονομάζομαι «πνευματικός άνθρωπος» που δεν είναι εκείνος που γράφει βιβλία αλλά ο σκεπτόμενος, ο αναλυτής καταστάσεων, εκείνος που αφυπνίζει και περνά κοινωνικά και γενικά μηνύματα. Και ο δικός μου στόχος είναι αυτός. Δυστυχώς δεν μου το επιτρέπουν, δεν με αφήνουν να το κάνω και κάθε φορά που αναρτώ κάτι, ή γελοιοποιείται ή παραφράζεται ή κατηγορούμαι για ανυπόστατα πράγματα που δεν έχουν λογική βάση. Οι τρομολάγνες του διαδικτύου υπήρχαν πάντοτε τώρα όμως έχουν γίνει ψυχωτικοί, επικίνδυνοι και είναι σαδιστικά ανικανοποίητοι, σχεδόν ζητούν «αίμα» και όσο και να τους δώσεις δεν θα ξεδιψάσουν ποτέ.
-Τα βιβλία σας έχουν πουλήσει πάνω από δύο εκατομμύρια αντίτυπα και έχετε φανατικούς θαυμαστές. Πώς καταφέρατε να ταυτιστεί ένα τόσο μεγάλο κοινό μαζί σας;
Οι ιστορίες μου είναι πάντα διαφορετικές, καταπιάνομαι με δύσκολα, πολλάκις σοκαριστικά θέματα αφυπνίζω συναισθήματα ακόμη και ξεχασμένα. Η πένα μου είναι κινηματογραφική, παρέχει εικόνες, θορύβους οσμές, παράλληλα είναι ενσυναισθηματική διότι έχει την ικανότητα να μεταφέρει το κάθε συναίσθημα του ήρωα, όσο διαφορετικό και να είναι, μέσα σου, ζεις και υποφέρεις σαν να βιώνεις τη δική του ζωή, καλή ή άσχημη. Οι αναγνώστες υποφέρουν μαζί του ξεσπούν σε κλάματα ενσωματώνονται και φυσικά ζητούν εξιλέωση και αλίμονο αν δεν την πάρουν, είπε η Χρυσηίδα Δημουλίδου στο περιοδικό Λοιπόν.
gossip-tv.gr