Άλλη μία έκθεση βιβλίου στη συμπρωτεύουσα πέρασε στην ιστορία. Η τρίτη «κανονική» έκθεση που συμμετέχω κι η τέταρτη συνολικά μαζί με την περσινή διαδικτυακή στο lockdown του Νοέμβρη.
Φιλοξενήθηκα στον όμορφο χώρο της Παιδικής κι Εφηβικής γωνιάς βιβλίου
προκειμένου να κάνω βιωματικά εργαστήρια για τους μαθητές της Γ’ Τάξης του 37ου
και 41ου Δημοτικού Σχολείου Θεσσαλονίκης με αφορμή το καινούριο μου
παιδικό μυθιστόρημα με τίτλο «Διακοπολόγιο» από τις εκδόσεις ΤΟ ΔΟΝΤΙ.
Τα παιδιά με τους δασκάλους τους ήρθαν με όρεξη κι ενθουσιασμό. Με
προϋπηρεσία στην τηλεκπαίδευση, οι μαθητές λαχταρούσαν την επαφή κι η συμμετοχή
τους στο πρόγραμμα ήταν κάτι παραπάνω από απλώς ενεργή.
Επέλεξα συνειδητά, παρότι υπήρχε η δυνατότητα για το αντίθετο, να μην δείξω
τίποτα μέσα από οθόνη. Αναγνωρίζω την αξία της, κάθε άλλο παρά «αρνητής» της
τεχνολογίας είμαι, αλλά προτίμησα να παίξουμε, να μιλήσουμε για τη φιλία, να
σκιαγραφήσουμε τους χαρακτήρες του βιβλίου και να κερδίσουμε το «έπαθλο
φιλίας». Τα έχουμε στερηθεί όλα αυτά περισσότερο αναμφίβολα.
Στις εντυπώσεις που κράτησα από την έκθεση και τα εργαστήρια με τα παιδιά θριαμβεύει το γεγονός ότι οτιδήποτε «δια ζώσης», οτιδήποτε έχει μέσα του ζωή κι επαφή, μας κάνει χαρούμενους και ζωηρούς. Τα εργαστήρια τελείωναν και τα παιδιά δεν έφευγαν, κυριολεκτικά δεν ξεκολλούσαν! ‘Ήθελαν να συνεχίσουμε ακόμη κι αν είχε τελειώσει η ώρα, γιατί πολύ απλά ο χρόνος μετράει αλλιώς όταν είσαι μακριά από την οθόνη. Στην προσπάθεια μου να τους εξηγήσω ότι πρέπει να αποχωρήσουμε γιατί ακολουθούν κι άλλα εργαστήρια τους είπα ότι τα έπαθλα έχουν ούτως ή άλλως τελειώσει. Η απάντησή τους ήταν άκρως συγκινητική: «Δεν πειράζει, κυρία. Ας παίξουμε χωρίς έπαθλα! Να παίξουμε όμως για λίγο ακόμη!».
Ευτυχώς, τη λύση έδωσαν οι καλές τους δασκάλες που δεσμεύτηκαν να ξαναπαίξουν το παιχνίδι πίσω στην τάξη τους. Έφυγα από την έκθεση με μία και μόνο σκέψη: «Να παίξουμε για λίγο ακόμη!». Αφήστε μας να παίξουμε, γιατί αν δεν το κάνουμε τώρα, θα γεράσουμε πρόωρα, προσπαθώντας να μάθουμε μέσα από τις οθόνες. Και δεν θα είναι καλό. Για κανέναν!
*η Μαίρη Κανάκη είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας