Στις 23 Ιανουαρίου 1780 (ή 1782), γεννήθηκε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, η πλέον ηγετική μορφή της Ελληνικής Επανάστασης, που έδρασε για την Παλιγγενεσία του Ελληνικού Έθνους.
‘’Η πατρίδα μου ανέθεσε έργο πολύ βαρύ. Δέκα μήνες έβαλα όλα μου τα δυνατά να το φέρω σε τέλος. Μία ζωή μου ‘μενε, της την έδωσα και αυτή. Πεθαίνω, μα εσείς ωρέ αδέρφια να αποτελειώσετε το έργο μου. Γλυτώστε την Αθην, την Αθήνα να γλυτώσετε΄’ έτσι φώναξε και πέθανε. Αυτά γράφει ο Σάμιουελ Γκρίντλεϊ Χάου στο βιβλίο του Historical Sketch of the Greek Revolution.
Γενικά το ιστορικό πλαίσιο του θανάτου του Καραϊσκάκη έχει ως εξής: Το απόγευμα της 22ας Απριλίου του 1827 έπεσαν πυροβολισμοί από ένα οχύρωμα. Κρητικοί αγωνιστές προκαλούσαν τους Τούρκους και εκείνοι απαντούσαν. Ο Καραϊσκάκης - άρρωστος βαριά από φυματίωση, έφτασε έφιππος στον τόπο της συμπλοκής. Μια σφαίρα τον τραυμάτισε θανάσιμα στο υπογάστριο. Ήταν η αρχή του τέλους. Λέγεται ότι ο Θοδωρής Κολοκοτρώνης όταν έμαθε για τον θάνατο του Καραϊσκάκη, έπιασε τα μάγουλά του, δίπλωσε τα πόδια σταυροπόδι και θρήνησε γοερά ‘’σαν γυναίκα’’!
Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ενταφιάστηκε με όλες τις τιμές και παρουσία ελλήνων αξιωματούχων στο ναό του Αγίου Δημητρίου στη Σαλαμίνα, όπου ο Στρατάρχης εκκλησιαζόταν κι έχοντας επαφές με τους κτήτορες του Ιερού Ναού. Έξω από την κύρια είσοδο της εκκλησίας έμεινε η σορός ενταφιασμένη του Καραϊσκάκη, για τα επόμενα 8 χρόνια δηλαδή μέχρι το 1835. Σε όλο αυτό το διάστημα, παλιοί συναγωνιστές του Καραϊσκάκη αλλά κι ο Βασιλέας Όθωνας με την κουστωδία του ταξίδευαν μέχρι τη Σαλαμίνα καθώς έδιναν το παρών σε μνημόσυνα και τελετές εις μνήμην του ήρωα.
Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ήταν αδύνατος, φιλάσθενος (έπασχε από φυματίωση από τα μικράτα του), μέτριος στο ανάστημα, ιδιαίτερα νευρικός, οξύθυμος και υβριστής. Είχε όμως χαλύβδινη θέληση, δύναμη σκέψης κριτικής και ιδιαίτερη ικανότητα στην ταχύτατη λήψη αποφάσεων και εκτέλεση αυτών. Με μία λέξη, ήταν ηγέτης.
Πολλές οι νίκες του απέναντι στην Οθωμανική Κατοχή από το 1807 έως και την δολοφονία του το 1827. Είκοσι χρόνια που άξια τον έχρισαν Αρχιστράτηγο.
Το 1812 παντρεύτηκε την Εγκολπία (Γκόλφω) Ψαρογιάννη / Σκυλοδήμου, απο το Πατιόπουλο (τότε Σύντεκνο), Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας- χωριό γειτονικό, σχεδόν διπλανό της Σκουληκαριάς, και από το γάμο του έγινε πατέρας τεσσάρων τέκνων, του Δημήτρη που έγινε στρατιωτικός, την Πηνελόπη μετέπειτα σύζυγο του Ανδρέα Νοταρά που υπήρξε υπουργός του Βασιλιά ΌΘωνα, την Ελένη και τον μετέπειτα οπλαρχηγό και Στρατηγό Σπυρίδωνα Καραϊσκάκη, που γεννήθηκε το 1825 στο αγγλοκρατούμενο μικρό νησί Κάλαμος των Επτανήσων (διότι από το 1821 έως και τον θάνατό του η οικογένεια του Γεω. Καραϊσκάκη βρισκόταν ‘’προφυλαγμένη’’ σε αυτό το νησάκι), σύζυγο της Μαρίας Κομνηνού-Βαρβάκη. Οι δύο κόρες του Καραϊσκάκη γεννήθηκαν στο σπίτι της μητέρας τους στο Πατιόπουλο Βάλτου. Εγγόνια του ήταν ο Γεώργιος και η Ελισσάβετ Σπ. Καραϊσκάκη και δισέγγονα του ο Σπυρίδωνας, ο Ιωάννης και η Ιουλία.
Στις 21 Απριλίου του 1827 οι ελληνικές δυνάμεις είχαν στρατοπεδεύσει στο Φάληρο για να αντιμετωπίσουν σε μία ακόμη μάχη τον Κιουταχή. Την αρχιστρατηγία είχαν αναλάβει οι Άγγλοι φιλέλληνες Ριχάρδος Τσορτς και ο Τόμας Κόχραν, με απόφαση της Γ’ Εθνοσυνέλευσης της Τροιζήνας. Ο Καραϊσκάκης είχε διαφωνήσει με το σχέδιο της κατά μέτωπον επίθεσης και είχε αποσυρθεί στη σκηνή του άρρωστος.
Την επομένη κάποιοι Έλληνες στρατιώτες επιτέθηκαν χωρίς διαταγή κατά του στρατοπέδου του Κιουταχή. Για να μη γενικευθεί η σύγκρουση, ο Καραϊσκάκης βγήκε από τη σκηνή του και κατευθύνθηκε έφιππος προς το σημείο της συμπλοκής γύρω στις 4 το απόγευμα. Μία σφαίρα, όμως, τον βρήκε στο υπογάστριο και τον τραυμάτισε σοβαρά. Παρά τις προσπάθειες των γιατρών, ο Καραϊσκάκης άφησε την τελευταία του πνοή στις 4 το πρωί της 23ης Απριλίου 1827, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής. ( Έχουν διατυπωθεί οι απόψεις ότι ο θάνατος του Γεωργίου Καραϊσκάκη οφειλόταν σε δολοφονική ενέργεια είτε με υποκίνηση των Άγγλων, που ήθελαν τον περιορισμό της Επανάστασης στην Πελοπόννησο, είτε του μεγάλου αντιπάλου του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου.)
Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης όπως είχε ζητήσει (να τον χορταριάσουν στον Αί Δημήτρη των Μαθεσσαίων στη Κούλουρη δηλαδή στον τότε Μητροπολιτικό Ναό της Σαλαμίνας) Έτσι και οι Έλληνες τίμησαν την επιθυμία του.
Το έθνος σύσσωμο με πρώτους τους Σαλαμίνιους θρήνησε τον χαμό του ήρωα επί ημέρες.
Και δικαίως, διότι η απώλειά του υπήρξε ανεπανόρθωτη.
Ο τάφος του Ήρωα είναι εκεί στον Άγιο Δημήτριο της πόλεως Σαλαμίνας.
Εκεί βέβαια βρίσκεται ένας από τους μεγαλύτερους θησαυρούς της νεότερης Ελλάδας κι όπου οφείλει κάθε ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ σήμερα Έλληνας να προσκυνήσει!