Η έρευνα για τις ανεμογεννήτριες στη Σαλαμίνα (και πώς να ενημερώνεστε για τις αιτήσεις για έργα ΑΠΕ στην Ελλάδα)
της Ευανθίας Μιχάλαινα Λατανιώτη*
«Πέρα όμως από τις ηλεκτρικές διασυνδέσεις με τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, η κ. Σδούκου έκανε ειδική μνεία στις συζητήσεις που γίνονται με τη Γερμανία για τη δημιουργία ενός "διαδρόμου" μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας που θα μεταφέρει "πράσινη" ηλεκτρική ενέργεια από την πλούσια σε ανανεώσιμο δυναμικό Ελλάδα στην Γερμανία. "Ο μακροπρόθεσμος στόχος μας είναι να γίνει η χώρα εξαγωγέας ενέργειας από ΑΠΕ και να τροφοδοτεί τα ενεργοβόρα βιομηχανικά κέντρα του Βορρά»(1).
Τάδε έφη η Υφυπουργός Ενέργειας στο ITC 2024 - 7ο Συνέδριο Υποδομών & Μεταφορών.
Το ενδιαφέρον του πολιτικού και ρυθμιστικού στερεώματος στην Ελλάδα σχετικά με την αξιοποίηση της αιολικής ενέργειας και την εξαγωγή της σε χώρες της Ευρώπης δεν εκπλήσσει πλέον κανέναν.
Οι ανεμογεννήτριες και τα αιολικά πάρκα γεμίζουν από άκρη σε άκρη την Ελλάδα και τα παιδικά «φουρφουράκια» λαμβάνουν διαστάσεις πραγματικές (ή μάλλον εξωπραγματικές) σε μία χώρα μικρή, ανισόπεδη και συνηθισμένη στο να πουλάει Φύση, Πολιτισμό και Τουρισμό.
Η μετατροπή της Ελλάδας σε «μπαταρία της Ευρώπης» είναι μία πραγματικότητα που δεν αποκρύπτεται πλέον, αλλά δηλώνεται σε όλους τους τόνους από την πολιτική ηγεσία της χώρας.
Τι γίνεται όμως με τη Σαλαμίνα?
Σαν να μη μας έφταναν όλα τα υπόλοιπα που έχουν καταντήσει το νησί μας μία τεράστια βιομηχανική ζώνη χάρη στην ανοχή της Δημοτικής ηγεσίας, της Αντιπολίτευσης και ημών των δημοτών (δεν θα βγάλω την ουρά μας απ’έξω), φήμες άρχισαν να κυκλοφορούν για αιολικά πάρκα στο νησί μας, ενώ δραστήριοι Αιρετοί υποσχέθηκαν μέσα από τις «πολύκροτες επαφές τους» να μας ενημερώσουν για το αν όντως το νησί θα πνιγεί στην ανεμογεννήτρια, όπως άλλωστε έχει ήδη πνιγεί στο ναυπηγείο και αναμένεται να πνιγεί και στην ιχθυοκαλλιέργεια.
Και επειδή οι πολύκροτες επαφές, προφανώς είναι απλώς «κρότος», δεδομένου ότι η επαφή της κεντρικής Κυβέρνησης με τη Σαλαμίνα είναι μόνο χαστούκια εν είδει αδειοδοτήσεων ρυπογόνων μονάδων, ενώ κανένας παραγωγικός διάλογος δεν φαίνεται να υπάρχει μεταξύ Κράτους και Δήμου Σαλαμίνας σε ότι αφορά τις περιβαλλοντικές και πολιτιστικές ανησυχίες των δημοτών του νησιού,
Είπα να ασχοληθώ εγώ, να διερευνήσω το ζήτημα και να σας παρουσιάσω την πλήρη αλήθεια σχετικά με την αδειοδότηση αιολικού πάρκου στο νησί μας.
Την πλήρη αλήθεια θα τη δείτε στον ψηφιακό και δυναμικό χάρτη της Ρυθμιστικής Αρχής Αποβλήτων, Ενέργειας και Υδάτων (ΡΑΑΕΥ). Εκεί βρίσκονται όλα τα δεδομένα σχετικά με τα έργα Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) στην Ελλάδα, δηλαδή τα αιολικά, τα ηλιακά, τα υδροηλεκτρικά, τις βιομάζες κλπ:
Κι ενώ λοιπόν, η Ελλάδα μεταμορφώνεται σε «μπαταρία της Ευρώπης», διότι όπως βλέπετε είναι πλημμυρισμένη από αιτήσεις για έργα ΑΠΕ με έμφαση στα αιολικά πάρκα :
Για τη Σαλαμίνα μας, στον χάρτη αυτόν δεν υπάρχει (τουλάχιστον προς το παρόν) αίτηση σχετική με ανεμογεννήτριες.
Και για όσους αναρωτιούνται για την εγκυρότητα και εγκαιρότητα του χάρτη, έλαβα και επιβεβαίωση από τις αρμόδιες Υπηρεσίες της ΡΑΑΕΥ ότι ο χάρτης αυτός είναι απόλυτα και συνεχώς ενημερωμένος.
Επιπροσθέτως, είναι ίσως σκόπιμο να γνωρίζετε, ότι αίτηση απαιτείται για σχεδιασμούς έργων Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) που είναι μεγαλύτερα από 1MW. Οσα έργα ΑΠΕ είναι μικρότερα από 1MW εξαιρούνται από αδειοδότηση - γι’αυτό, αυτά που βλέπετε ως μπλε κουκιδίτσες στον χάρτη, είναι έργα ΑΠΕ (Φωτοβολταϊκά) που έχουν εξαιρεθεί.
Η άδεια από τη ΡΑΑΕΥ είναι το πρώτο στάδιο αδειοδότησης και λέγεται Βεβαίωση Παραγωγού. Με τη Βεβαίωση αυτή στο χέρι, ο επενδυτής ξεκινά την περιβαλλοντική αδειοδότηση, απευθυνόμενος στην Περιφέρεια κλπ.
Προς το παρόν λοιπόν, η Σαλαμίνα μας είναι ελεύθερη από αιτήσεις για αιολικά πάρκα και ανεμογεννήτριες, παραμένουμε ωστόσο σε επιφυλακή για την προστασία των βουνών και των δασών μας, τα οποία παρεμπιπτόντως θα πρέπει να προσέχουμε σαν τα μάτια μας.
Δεδομένου ότι τα βουνά και τα δάση φέρνουν τις βροχές, και οι βροχές γεμίζουν τους ταμιευτήρες και σβήνουν τις φωτιές. Οι δε ταμιευτήρες των Αθηνών έχουν αδειάσει, από 1,1 δις κυβικά μέτρα μερικά μέτρα πριν, σε 600 εκ. κυβικά μέτρα στις μέρες μας, μία ζοφερή πραγματικότητα και υπέροχη δικαιολογία για την ανάγκη κατασκευής νέων έργων (αντλήσεις, αγωγούς, κλπ), το κόστος των οποίων δεν μπορούν παρά να αναλάβουν ιδιώτες. Κόστος που φυσικά θα ανακτηθεί από το δικό μας πορτοφόλι.
Για τους λόγους αυτούς το έχω πει και θα το ξαναπω και θα το λέω πάντα: Τα βουνά μας, τα δάση μας, τα νερά μας και τα μάτια μας!!
ΥΓ: Η παρούσα έρευνα και άρθρο ζητήθηκαν από την εφημερίδα Salamina Press
*η Δρ. Ευανθία Μιχάλαινα είναι
Ειδική Επιστήμων στη Ρυθμιστική Αρχή Αποβλήτων, Ενέργειας και Υδάτων (ΡΑΑΕΥ)
Σύμβουλος της Κομισιόν
Adjunct Καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Sunshine Coast της Αυστραλίας