του Βαγγέλη Σπανού
Κακώς το σκέφτηκα, εξάλλου, κι εγώ πολύ, όταν είδα έναν κυνηγό πάνω από μισό μέτρο την Πέμπτη 26/9 σε μία της Σαλαμίνας βραχώδη ακτή.
Μέχρι να ρίξω τη βουτιά για να τον απαθανατίσω με την υποβρύχια μηχανή, είχε εξαφανιστεί. Μας έμεινε μόνο η εικόνα με τη γαλαζοπράσινη σιλουέτα του, που ήταν με τα νερά της Σαλαμίνας ασορτί.
Αρκεστήκαμε, έτσι, σε δύο μακρινά πλάνα με το κινητό και σε φωτό με καλόγριες, μελανούρια και κέφαλους κάτω από τον βυθό.
Αλλά και σε μία πανέμορφη γατούλα, που μας έκανε παρέα στον γιαλό. Και η θάλασσα μας αντάμειψε τελικά με ένα κοχύλι λαδένια, που είναι σπάνιο να βρεις στα ρηχά.
Ευτυχώς ήταν άδειο, διότι δεν παίρνω ποτέ τα ζωντανά. Παρεμπιπτόντως, η λαδένια είναι το δεύτερο μεγαλύτερο γαστερόποδο των ελληνικών θαλασσών, μετά την μπουρού.