«Δυόμισι χρόνων γύριζα στη Σαλαμίνα κι έλεγα ότι είμαι ηθοποιός. Είχα έναν εξάδελφο κσι όταν ερχόταν από την Αθήνα μου έλεγε: "Σε σβήσανε από το ταλέντο". Από τότε "σβησμένος" αισθάνομαι. Ευθύνη προσπαθώ να έχω στη δουλειά μου, αλλά τον εαυτό μου σπάνια τον εγκρίνω. Είμαι λίγο στρυφνός και γκρινιάρης και μάλλον δεν του φέρομαι πολύ καλά. Με μια μανία να τον κοροϊδεύω και ένα ανικανοποίητο, που το κατατάσσω στο επίπεδο του συνδρόμου και όχι μιας πραγματικότητας. Κάθε φορά, νομίζω ότι αρχίζω από το μηδέν. Δεν υπάρχει για μένα το χθες. Πολλές φορές, ούτε ως εμπειρία. Ηθελημένα εννοώ. Μπορεί να υπάρχει, αλλά δεν περνάει από το μυαλό μου. Άλλα εγώ νομίζω. Ότι είμαι ανώριμος και ανέτοιμος. Και έχω πάντα αγωνία, τρακ ποτέ. Στο θέατρο δεν έχει σημασία τι έκανες, αλλά τι κάνεις τώρα. Αλλιώς δεν υπάρχεις».από Τα Νέα
διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώ