ΤΟ «ZOO STORY» ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣΗ «Ιστορία Ζωολογικού Κήπου» είναι το πρώτο θεατρικό έργο του αμερικανού συγγραφέα Έντουαρτ Άλμπυ. Πρωταγωνιστές είναι ο Τζέρυ και ο Πίτερ. Ή αν θέλετε πρωταγωνιστές είναι η μοναξιά, η απόγνωση, η περιθωριοποίηση, η οργή από την μια και η αποχαύνωση, η ψυχική αποστείρωση, η διαλυμένη προσωπικότητα, η ποδοπατημένη αξιοπρέπεια από την άλλη.
Εκτυλίσσεται σε ένα παγκάκι στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης το 1958. Σήμερα, πενήντα περίπου χρόνια μετά, θα μπορούσε να εκτυλίσσεται σε ένα παγκάκι οποιασδήποτε μεγάλης πόλης, σε οποιαδήποτε χώρα. Με πρωταγωνιστές τους απολυμένους του Λονδρέζικου Σίτι, τους πρώην γιάπις της Γουόλ Στριτ, τους αστέγους του Παρισιού, τους Γερμανούς μεταλλεργάτες που πετάγονται στο δρόμο, τους ανέργους από τα κλειστά εργοστάσια της Β. Ελλάδας, τα πρεζάκια της πλατείας Ομονοίας, τους μετανάστες παντού…
Μοίρα; Πεπρωμένο; Φυσικό φαινόμενο; Τίποτα από αυτά. Είναι το παρόν και το μέλλον(;) ενός συστήματος που μας θέλει κομπάρσους. Που για να κυριαρχεί, επιχειρεί να μας ελέγχει και να διαμορφώνει την «κοινή γνώμη» μέσω της τηλεόρασης και των ΜΜΕ. Nα μας παραπλανά, πως για την πρόσφατη κρίση του, όλοι φταίμε κι όλοι πρέπει να πληρώσουμε. Να μας φοβίζει με την τρομοκρατία της απόλυσης, τις κάμερες και την κρατική καταστολή. Να μας ευνουχίζει πνευματικά σερβίροντας μέσω του λάιφ-στάιλ τα ιδεολογήματα της εξατομικοποίησης, του καταναλωτισμού, του ωχαδερφισμού. Που για να επιβιώνει μας θέλει αποξενωμένους, αντίπαλους, εχθρούς, ντόπιος εναντίον μετανάστη, άνεργος εναντίον εργαζόμενου, άντρας εναντίον γυναίκας, χριστιανός εναντίον μουσουλμάνου, ετεροφυλόφιλος εναντίον ομοφυλόφιλου, «καθώς πρέπει» εναντίον «διαφορετικού». Μας θέλει χωρισμένους σε κλουβιά, σαν τα άγρια ζώα του ζωολογικού κήπου… Στο έδαφος αυτό φυτρώνει η ανυπαρξία διαπροσωπικών σχέσεων, η αδράνεια κι η αδιαφορία απέναντι στο συνάνθρωπο, στον εαυτό μας, στη φύση.
Οπότε; Παντοδυναμία; Απόλυτος έλεγχος; Ολική κυριαρχία; Όχι!! Γιατί το σύστημα είναι γεμάτο αντιφάσεις. Γιατί παρόλα αυτά, πολλοί δραπετεύουν από τα κλουβιά τους. Είναι τότε που «Η Γη Τρέμει», για να θυμηθούμε την ομώνυμη ταινία του Λ. Βισκόντι. Όπως πρόσφατα με τα εκατομμύρια των Γάλλων απεργών, με τις ανατροπές στην Λατινική Αμερική, με τους χιλιάδες οργισμένους διαδηλωτές στο Λονδίνο ενάντια στους G20, με την εξέγερση της ελληνικής νεολαίας το Δεκέμβρη. Κι η διέξοδος; Η λύση; Είναι στον κόσμο να την βρει. Προϋπόθεση όμως για οποιαδήποτε αλλαγή είναι η συλλογικότητα. Μια συλλογικότητα που στα απλά της βήματα επιτυγχάνεται ακόμα και με την δράση κινηματογραφικών, θεατρικών και πολιτιστικών ομάδων. Κι είναι κάτι που έλειπε από τον κόσμο του Τζέρυ και του Πίτερ. Ας φροντίσουμε να μην λείπει από μας…