Πριν μια βδομάδα, καθώς περπατούσα στα Σελήνια, βιαζόμουν και λίγο, είδα για καλή μου τύχη μια κυρία να πουλάει καπέλα στο δρόμο. «Όλο και αυξάνει η γκάμα των μικροπωλητών», σκέφτηκα και έσπευσα να αγοράσω ένα, μιας και θα το χρειαζόμουν στη παραλία όπου και κατευθυνόμουν.
Την πλησιάζω και την ρωτάω «πόσο τα έχετε τα καπελάκια κυρία;»
Προς στιγμήν σάστισα, Ίσως και γι’ αυτό επέμεινα στην ερώτησή μου.
- «Καλή επιτυχία να έχετε, όμως πόσο τα δίνετε τα καπελάκια;».
Είναι ξεκάθαρο πλέον πως η πολιτική έχει φτάσει στο πιο σαχλό της σημείο και οι υποψήφιοι δεν μπορούν να εμπνεύσουν τίποτα περισσότερο από τον οίκτο μας.
- «Δωρεάν τα δίνω, για γνωριμία με τον πολίτη», μου απάντησε κάπως ενοχλημένη είναι η αλήθεια.
Ακόμη δεν είχα καταλάβει. Μου πέρασε κι απ’ το μυαλό πως ίσως ήταν και καμιά παλαβή που δε ξέρει τι λέει. Δεν ήθελα όμως να την κοροϊδέψω.
- «Δεν πειράζει της λέω, θα σας δώσω 5 ευρώ» και αρπάζω το καπέλο να φύγω.
- «Σας παρακαλώ πολύ», μου είπε εμφανώς νευριασμένη και έτεινε το χέρι της προς τη μεριά μου για να επιστρέψει τα χρήματα.
Καθώς απομακρυνόμουν άκουγα πίσω μου ταραγμένες φωνές: «δε τα πουλάω τα καπέλα, τα χαρίζω βλάκα, ΤΑ ΧΑΡΙΖΩ!»