Το θέμα μας στην πραγματικότητα αφορά στο τί θεωρείται τελικά πολιτισμός στην κοινωνία αυτή.
Μπορεί να θεωρήσει κάποιος μια κοινωνία
πολιτισμένη όταν αναλώνεται σε εκδηλώσεις και γιορτές, προς δόξαν του
ενός ή άλλου γεγονότος ή ιστορικού προσώπου (και δι’ αυτών κάποιων
άλλων, σύγχρονων, που προσπαθούν να φλερτάρουν με την δόξα), ενώ
ταυτόχρονα αδιαφορεί για πραγματικά προβλήματα των πιο αδύνατων μελών
της;
Μπορεί να θεωρήσει κάποιος μια κοινωνία
πολιτισμένη όταν στις προτεραιότητές της είναι εφευρετική σε ότι αφορά
τις γιορτές αλλά απλά διαχειριστική σε ότι αφορά το μεγαλύτερο καθήκον,
υποχρέωσή της για το ίδιο της το μέλλον, την παιδεία;
Έχουμε λοιπόν την περίπτωση του Ειδικού
Δημοτικού Σχολείου στο Καματερό. Το Ειδικό Δημοτικό Σχολείο, όπου
εκπαιδεύονται παιδιά με διάφορες μαθησιακές δυσκολίες, σύμφωνα με τις
επιταγές της σύγχρονης παιδαγωγικής, λειτουργούσε μέχρι πριν από λίγο
καιρό κυριολεκτικά σε μία τρώγλη, σε μια αποθήκη. Την 1η Ιουλίου του
περσινού χρόνου, μετεγκαταστάθηκε στο ιστορικό σχολείο του Καματερού, σε
καταφανώς καλύτερες, επιτέλους πιο ανθρώπινες συνθήκες.
Το σχολείο έχει αυτή τη στιγμή 20 παιδιά.
Από την “περίοδο της αποθήκης” υπερδιπλασιάστηκαν, καθώς οι γονείς με
αυτιστικά παιδιά μπόρεσαν να δούν έναν χώρο που θυμίζει σχολείο. Του
χρόνου τα παιδιά φαίνεται ότι θα φθάσουν το λιγότερο σε 25 – ένας
αριθμός όμως αρκετά μεγάλος για τον υπάρχοντα χώρο, αλλά και τα
προβλεπόμενα από τη νομοθεσία για τα ειδικά σχολεία. Και το έργο της
δύσκολης αυτής διδασκαλίας το φέρουν στους ώμους τους 3 εκπαιδευτικοί…
Από τους γνωστότατους υψηλόμισθους του κράτους (των 600€ της θερμής και
σίγουρης αγκαλιάς του δημόσιου τομέα) και αυτοί…
Όμως, τα προβλήματα του νέου κτιρίου δεν
άργησαν να φανούν. Στέγαστρο δεν υπάρχει και ως εκ τούτου το καλοκαίρι
το ειδικό σχολείο μετατρέπεται σε Δάντειο κολαστήριο. Οι τουαλέτες
χρήσουν διαμόρφωσης (σημειωτέον ότι ένα από τα παιδιά μετακινείται με
καροτσάκι) και βρίσκονται σε τραγική κατάσταση – την ίδια στιγμή που για
τα ειδικά σχολεία προβλέπεται και η ύπαρξη ντουζιέρας.
Τα κάγκελα της περίφραξης θέλουν το
λιγότερο αντικατάσταση. Το προαύλιο κρίνεται εντελώς ακατάλληλο για τα
παιδιά αυτά. Η ράμπα που έπρεπε να φτιαχτεί προκειμένου να μπορεί να
μπαίνει στο χώρο οποιοδήποτε παιδί με κινητικά προβλήματα, ευτυχώς έγινε
(όπως βλέπετε στις φωτογραφίες), αλλά είναι μια σιδερένια κατασκευή με
κόστος 5.000€ (όπως φαίνεται στο σχετικό έγγραφο στη “Διαύγεια”). Μετά
μυρίων παρακλήσεων και βασάνων μάλιστα, παραδόθηκε το κτίριο βαμμένο…
Οι 3-4 αίθουσες διδασκαλίας, δεν θα
επαρκέσουν, καθώς ως ειδικό σχολείο υπάρχουν πολύ ιδιαίτερες
προδιαγραφές στον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά διδάσκονται και μελετούν
(απομονωμένος χώρος κλπ.). Επιπλέον οι ανάγκες των παιδιών απαιτούν την
κάλυψη των προβλεπόμενων εκπαιδευτικών θέσεων για λογοθεραπευτή,
ψυχολόγου και εργοθεραπευτή. Επί πλέον, προβλέπεται και μια αίθουσα
αυτόνομης διαβίωσης, όπου τα παιδιά θα μάθουν σιγά σιγά να
αυτοεξυπηρετούνται – πράγμα που φυσικά δεν υπάρχει.
Έστω, λοιπόν, όμως… από την αποθήκη είναι πολύ καλύτερα. Παρασάγγας απέχει βέβαια από τα προβλεπόμενα αλλά υπάρχει μια βάση.
Ήρθε όμως το σχέδιο “Αθηνά”, οι
ανακατανομές στα σχολικά κτίρια και η ολοκλήρωση έργων κατασκευής
κάποιων σχολείων. Έτσι, φέτος, η επόμενη σχολική χρονιά θα βρει το
δημοτικό σχολείο των Παλουκίων (δίπλα στην Αγία Βαρβάρα) να έχει
μεταφερθεί. Εκεί θα μεταστεγαστεί το Νηπιαγωγείο (προκειμένου να μην
πληρώνεται ενοίκιο, πράγμα πολύ φυσικό). Από τις 10 αίθουσες λοιπόν του
σχολικού κτιρίου, οι 3 θα φιλοξενήσουν τα νήπια.
Το προσωπικό του Ειδικού Σχολείου, μαζί
με τον σύλλογο γονέων, μαθαίνοντας αυτή την εξέταση και το γεγονός ότι
θα υπάρξουν 7 αίθουσες σε ένα σχολικό συγκρότημα (και τουαλέτες πολύ πιο
εύκολα διαμορφώσιμες) που θα μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες του όπως
πρέπει, πρότειναν την μεταστέγαση του σχολείου εκεί. Ένα απόλυτα
φυσιολογικό αίτημα, όπως όλοι αντιλαμβάνονται. Εδώ, όμως, αρχίζουν τα μή
φυσιολογικά…
Αυτά ξεκινούν από εκεί που τα έγγραφα
αιτήματα του Ειδικού Σχολείου δεν έχουν λάβει ποτέ έγγραφη απάντηση.
Φυσικά οι άνθρωποι του Ε.Δ.Σ. ήλθαν σε απ’ ευθείας επαφή με τον
αντιδήμαρχο Παιδείας, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ τους είπε ότι το
κτίριο θα μετατραπεί σε πολιτιστικό κέντρο κατόπιν προεκλογικής
δέσμευσης του δημάρχου, όπως αναφέρθηκε και στο προεκλογικό του
πρόγραμμα (το οποίο αναφέρει για το κτήριο “θα αξιοποιηθεί προς όφελος
του λαού της Σαλαμίνας”). Μάλιστα, ο αντιδήμαρχος τους είπε ότι “δεν
μπορεί να κάνει πίσω ο δήμαρχος, θα είναι κακό να πάρει πίσω το λόγο
τους για το πολιτικό του προφίλ (!)”. Τα περί πολιτιστικού κέντρου
μάλιστα, τα είχε δηλώσει και ο ίδιος ο δήμαρχος στους ανθρώπους, όταν
κάποια στιγμή κατ’ ιδίαν τον είδαν για το θέμα.
Προσπαθώντας να βρουν λύση στα προβλήματα
του σχολείου που αναφέραμε πιο πάνω, ο αντιδήμαρχος κ. Φουρίκης τους
αντέτεινε τη λύση των προκατασκευασμένων (τεσσάρων τον αριθμό) – μια
λύση που θα μπορούσε να λειτουργήσει αν υπήρχε ο κατάλληλος χώρος (που
δεν υπάρχει) και αν αντιμετωπιστούν τα υπόλοιπα προβλήματα επίσης, τα
οποία σημειωτέον ο κ. Αντιδήμαρχος τα θεώρησε απλά ζητήματα (που δεν
έχουν όμως τακτοποιηθεί εδώ και αρκετούς μήνες…). Υπ’ όψιν, όμως, ότι
μια τέτοια λύση θα είχε τρομερά έξοδα, πολλαπλάσια αυτών για την
μεταστέγαση στις αίθουσες του δημοτικού των Παλουκίων: πως είναι δυνατόν
να αντιμετωπιστούν αυτά τα έξοδα στο ελάχιστο διάστημα που απομένει; Σε
αυτό ο κ. Φουρίκης δεν είναι φυσικά σε θέση να απαντήσει -πως θα
μπορούσε άλλωστε με τα οικονομικά του δήμου σε αυτή την κατάσταση και τα
οικονομικά όλης της χώρας στο μνημονιακό τούνελ;
Και εδώ μπαίνουν κάποιες συγκρίσεις,
διότι άλλοι δήμοι (π.χ. ο Πειραιάς) αυτή τη στιγμή προχωρούν στη
δημιουργία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης κέντρων στήριξης, έχοντας λύσει τα
προβλήματα των πρωτοβάθμιων – δηλαδή αφού τακτοποίησαν τις ανάγκες σε
Ειδικά Δημοτικά Σχολεία, προχωρούν στην επόμενη βαθμίδα. Μάλιστα ο
αντιδήμαρχος κ. Φουρίκης τάχθηκε αναφανδόν υπέρ της επέκτασης αυτής στο
μέλλον, η οποία απαιτεί πρόσθετες εγκαταστάσεις μαζί με ένα εργαστήριο.
Πού όμως; Πως όμως;
Τα ερωτήματα που τίθενται από όλα αυτά είναι πολλά:
α. Πού έχει υποσχεθεί ο δήμαρχος την
μετατροπή του δημοτικού σχολείου των Παλουκίων σε πολιτιστικό κέντρο
(για το οποίο φήμες ανεπιβεβαίωτες -τις μεταφέρουμε με κάθε επιφύλαξη-
αναφέρουν ότι έχουν παραγγελθεί και διακοσμητικές πέτρες ήδη);
β. Γιατί δεν μετατρέπουν σε πολιτιστικό
κέντρο το κτίριο που στεγάζεται σήμερα το ειδικό σχολείο, το οποίο
αποτελεί και ιστορικό κτίριο (ως το πάλαι ποτέ δημοτικό σχολείο του
Καματερού); Πόσο αδήριτη ανάγκη είναι η μετατροπή του δημοτικού σχολείου
των Παλουκίων σε πολιτιστικό κέντρο ούτως ώστε ο δήμος να φορτωθεί
πρόσθετα έξοδα;
γ. Πως θα αντιμετωπιστούν τα υπάρχοντα
προβλήματα του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου; Με ποιά χρηματοδότηση; Και,
μάλιστα, με το δεδομένο ότι σύμφωνα με τη νέα νομοθεσία η αξιολόγηση των
εκπαιδευτικών αναγκών των παιδιών που παρουσιάζουν μαθησιακές
ιδιαιτερότητες περνά απ’ ευθείας στο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο;
δ. Τελικά τί έχει μεγαλύτερη αξία: η βελτίωση της καθημερινότητας των παιδιών όλων των ικανοτήτων ή οι πολιτικές υποσχέσεις;
Στην τελευταία διαμαρτυρία των
εκπαιδευτικών που έγινε στη Σαλαμίνα, ο κ. δήμαρχος αναφέρθηκε στο
Ειδικό Δημοτικό Σχολείο, λέγοντας ότι χάρη στις προσπάθειές του, από την
αποθήκη που λειτουργούσε πριν, τώρα λειτουργεί σε κτίριο (σ.σ.:
γεγονός), διερωτώμενος τί παραπάνω θέλουν οι εκπαιδευτικοί του…
Τελικά μάλλον είναι θέμα κουλτούρας
(δηλαδή η καλλιέργεια του πνεύματος, η παιδεία αλλά και το σύνολο της
πνευματικής παράδοσης και δημιουργίας) των ανθρώπων του τόπου αυτού που
ζούμε. Οι πολιτικές προτεραιότητες την ακολουθούν ή την απαξιώνουν; Ένα
ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί από όλους…
πηγή: thesalaminians.com