Η βρετανική Guardian ανακήρυξε τον Γιάννη Μπεχράκη ως τον φωτογράφο της χρονιάς για το 2015. Ο έλληνας φωτορεπόρτερ τιμήθηκε για τις φωτογραφίες που τράβηξε καθ’ όλη την διάρκεια της προσφυγικής κρίσης, την οποία έζησε από κοντά από το καλοκαίρι μέχρι και σήμερα.
Ο Μπεχράκης μίλησε στην εφημερίδα σχετικά με την εμπειρία του αυτή, καθώς για πολλούς μήνες βρισκόταν στα σημεία εισόδου των προσφύγων στην Ελλάδα και απαθανάτιζε καθημερινά στιγμές χαράς, λύπης αλλά κι ανακούφισης.
«Έχω ήδη καλύψει θέματα προσφύγων και μεταναστών για πάνω από 25 χρόνια, αλλά φέτος ήταν διαφορετικά. Κάθε βράδυ έφταναν βάρκες στην πατρίδα μου. Όλοι μέσα στις βάρκες ήταν φοβισμένοι καθώς δεν γνώριζαν πώς θα αντιδράσουν οι ντόπιοι και η αστυνομία. Οι βάρκες συνέχιζαν να έρχονται, ακόμη κι αν είχε κακό καιρό, επειδή οι ακτές της Τουρκίας απέχουν μόλις 4-5 μίλια», δήλωσε ο ίδιος στην εφημερίδα.
«Ξεκινούσα να τραβάω φωτογραφίες από τις 6.30 το πρωί και τελείωνα μετά τις 11 το βράδυ. Οι βάρκες συνέχιζαν να έρχονται όλο το βράδυ. Σταματούσαν μερικές ώρες το μεσημέρι επειδή ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός και ξεκινούσαν και πάλι μετά τις 4 το απόγευμα», συνεχίζει ο Μπεχράκης.
«Οι πρόσφυγες -που στην συντριπτική πλειοψηφία τους προέρχονταν από τη Συρία- έφταναν κρατώντας στην αγκαλιά τα παιδιά τους. Το πιο εύκολο κομμάτι για μένα ήταν να βγάζω φωτογραφίες. Όμως η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν η συναισθηματική μου εμπλοκή λόγω αυτής της κατάστασης. Ήταν τόσο λυπηρό να βλέπω το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά», επισημαίνει.
«Τον περασμένο χρόνο ήμουν στο Σουρούκ, στα σύνορα Τουρκίας και Συρίας φωτογραφίζοντας τους πρόσφυγες που εγκατέλειπαν το Κομπάνι. Φέτος στη Λέσβο, συνάντησα ένα πρόσφυγα από το Σουρούκ, που με αναγνώρισε και μου είπε «ναι, τα κατάφερα!»», λέει ο φωτορεπόρτερ.
«Μια μέρα, καθώς φωτογράφιζα παρατήρησα μια κίνηση στο νερό. Νόμιζα ότι κάποιος είχε πηδήξει στη θάλασσα. Χρησιμοποιώντας ένα μακρύ φακό, είδα ένα πτερύγιο. Ένα δελφίνι πήδηξε σχεδόν μπροστά από τη λέμβο. Ήταν μια πραγματικά μαγική στιγμή. Ήταν σαν το δελφίνι να έδειχνε το δρόμο και να καλωσόριζε τους πρόσφυγες», συμπληρώνει ο Μπεχράκης.
Φυσικά, όπως παραδέχεται, «όταν καλύπτεις τέτοια θέματα, ο συναισθηματικός αντίκτυπος είναι τεράστιος. Προσωπικά, υπέφερα από αϋπνίες και εφιάλτες, ενώ πολλές φορές ένιωθα ένοχος γιατί δεν ήμουν ικανός να κάνω περισσότερα γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Έχω κι εγώ προσφυγικό αίμα να τρέχει στις φλέβες μου».
Όπως τονίζει, του έκανε εντυπώσει το ότι «οι περισσότεροι Έλληνες, οι οποίοι γνωρίζουν από προσφυγιά, συνειδητοποίησαν ότι αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν απλά να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα ως σκαλοπάτι για να πάνε κάπου αλλού μετά».
Τέλος, ο Μπεχράκης έχει ένα συγκεκριμένο περιστατικό να του θυμίζει ξανά και ξανά την εμπειρία του αυτή: «Ήμουν σε μία παραλία στην Κω και περίμενα τις βάρκες να καταφτάσουν, όταν είδα μία ηλικιωμένη γυναίκα να κάθεται στην παραλία, με ένα μειδίαμα στο πρόσωπό της. Έδειχνε πολύ ήρεμη και άνετη. Έμεινα μερικά μέτρα μακριά και έβγαλα κάποιες φωτογραφίες καθώς ο πρωινός ήλιος φώτιζε το πρόσωπό της».
Η γυναίκα αυτή, ονόματι Αμούν, ήταν μια 70χρονη από το Αλέπο της Συρίας.
«Αποφάσισα να πλησιάσω και να της προσφέρω ένα χαμόγελο και ένα γλυκό που κρατούσα. Γονάτισα μπροστά της και της είπα καλημέρα στα Αραβικά, προτάσσοντας το γλυκό. Έμοιαζε χαμένη, αλλά στο ευγενικό της πρόσωπο σχηματίστηκε ένα χαμόγελο. Με πλησίασε με το χέρι της και τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι είναι τυφλή. Η ψυχή μου γέμισε από συναισθήματα. Μιλήσαμε λίγο στα αραβικά και στα αγγλικά, πήρε το γλυκό και κατόπιν μου έδωσε μία θερμή χειραψία με τα δυο της χέρια και με ευχαρίστησε. Η οικογένειά της μας παρακολουθούσε, κάποιοι χαμογελούσαν, και δάκρυα χαράς κυλούσαν από τα πρόσωπά τους. Αυτό ήταν ένα από τα καλύτερά μου πρωινά της χρονιάς αυτής», καταλήγει με νόημα ο έλληνας φωτορεπόρτερ.
Κωνσταντίνος Τσάβαλος - in.gr