 |
| Η εικαστικός Λήδα Παπακωνσταντίνου δημιουργεί μια νέα εγκατάσταση στον πολυχώρο «Φουγάρο», στο Ναύπλιο. Ανάμεσα στα αντικείμενα που χρησιμοποιεί είναι και ζωγραφιές της μητέρας της. |
«Δεν αυτοβιογραφούμαι. Ούτε βιογραφώ τους γονείς μου. Επ’ ουδενί. Επανατοποθετώ τα πράγματα στον χώρο και τον χρόνο». Με μια μικρή, σαφή δήλωση, η εικαστικός Λήδα Παπακωνσταντίνου ξεκαθαρίζει τον άξονα πάνω στον οποίο θα στηθεί η μεγάλη εγκατάσταση που προετοιμάζει αυτή τη στιγμή στην γκαλερί του Πολυχώρου Φουγάρο στο Ναύπλιο. Τίτλος της «3 Παπακωνσταντίνου. Θοδωρής, Λίτσα, Λήδα» με εγκαίνια στις 2 Απριλίου.
Αφήγηση
Πρόκειται για μια αφήγηση μέσα από εκατοντάδες μικρά και μεγάλα αντικείμενα. Τα περισσότερα εξ αυτών τα φιλοτέχνησαν οι δυο της γονείς, που στράφηκαν στην απασχόληση αυτή για λόγους βιοποριστικούς. Την εξάσκησαν όμως με χαρά και μεράκι, αρχικά στην Αθήνα και ύστερα για πολλά χρόνια στις Σπέτσες όπου και εγκαταστάθηκαν μόνιμα από τη δεκαετία του ’60 μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Ξυλόγλυπτες φιγούρες, μοντέλα πλοίων, έπιπλα, ζωγραφιές, τα εργαλεία τους, η μεταξύ τους αλληλογραφία αλλά και ένα έργο που έχει φτιάξει ειδικά για την έκθεση η κόρη τους, συνθέτουν έναν μικρόκοσμο, ένα μωσαϊκό με τις διαδρομές του βίου τους. «Δεν είναι μια αναβίωση του χώρου εργασίας τους στο νησί αλλά η προσπάθεια να φτιάξω κάτι καινούργιο μέσα από όλα αυτά που έμειναν στην αποθήκη των Σπετσών. Η Φλωρίκα Κυριακοπούλου γνώριζε τους γονείς μου και τα έργα τους από το 1970 και με παρεκίνησε να κάνω αυτή την εγκατάσταση στο Φουγάρο. Αποδέχθηκα την πρόσκληση και τα τελευταία τρία χρόνια στοχάζομαι πάνω σε αυτήν την απόπειρα: τι θα πάρω, τι θ’ αφήσω πώς θα μπει κάτι δίπλα σε κάτι άλλο. Ηθελα να μεταβολίσω το παρελθόν, αυτός ήταν ο στόχος μου. Και να καταλάβω τους γονείς μου... Το προσωπικό κέρδος είναι ότι μπαίνει η μνήμη σε μια τάξη με τη βοήθεια της δημιουργικότητας. Οχι στατικά αλλά ρευστά».
Ο πατέρας της εικαστικού (οι περισσότεροι τη γνωρίζουν για τις περφόρμανς της) γεννήθηκε το 1913 και έγινε αξιωματικός του Ναυτικού, από το οποίο αναγκάστηκε να φύγει το 1948. «Οι δύο απανωτοί πόλεμοι, ο Β΄ Παγκόσμιος και ο Εμφύλιος, είχαν πρακτικά διαγράψει τη ζωή όπως τη γνώριζαν και όλα τους τα σχέδια. Επρεπε να φτιάξουν νέα. Το έπραξαν, όχι απλά, αλλά με κόπο, επιμονή, ευφυΐα και εντέλει, με χαρά. Ετσι πορεύτηκαν δημιουργικά στα χρόνια της ειρήνης» λέει η κόρη τους. Για να μπορέσει να ζήσει ο πατέρας την οικογένεια, στράφηκε στο χειροτεχνικό του ταλέντο, με βάση τα ξυλόγλυπτα. Η σύζυγός του τον βοηθούσε επιζωγραφίζοντας τα αντικείμενα και αργότερα τα έπιπλα. Αρχικά η οικογένεια έζησε κάποια χρόνια στη Σαλαμίνα, αργότερα το ζευγάρι επέλεξε να μείνει στις Σπέτσες όπου αγόρασαν σπίτι. Αυτό ήταν το καλλιτεχνικό ορμητήριό τους.
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και τα μέσα Μαΐου.
της ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΠΟΥΡΝΑΡΑ - Καθημερινή