του Βαγγέλη Σπανού
Mετά από καμιά 20αριά μέρες επανήλθα στη Σαλμίνα, αλλά όχι στην αγαπημένη μου παραλία τα Περιστέρια. Γιατί η αγαπημένη παραλία των υπόλοιπων είναι οι Κολώνες. Μία από τις πιο όμορφες ακτές του Σαρωνικού, με το απέραντο γαλάζιο και το σκούρο μπλε του βυθού. Δεν είναι, όμως, τα άσπρα βότσαλα, τα κρυστάλλινα νερά, που την κάνουν τόσο ξεχωριστή, ούτε τα βράχια, απ' όπου κάνω καμιά βουτιά με το κεφάλι στα δεξιά και τα αριστερά.
-->
Στις Κολώνες έχει μία γαλήνη και μία ηρεμία, ακόμα και τα ΣΚ, όταν η ακρογιαλιά γεμίζει από άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Και την Πέμπτη το μόνο που άκουγες ήταν ο παφλασμός της θάλασσας και το σφύριγμα του βοριά. Κάτω από την επιφάνεια είχε αθερίνα, ζαργάνες και μελανούρια, κέφαλους, σάλπες, καλόγριες, κακαρέλους, σαργούς, γύλους και μπαρμπούνια. Είχε και μερικά παπαγαλάκια - κατσούλες, αλλά όχι και πέρκες, χάνους, βασιλικούς κάβουρες, τσιπούρες και χειλούδες.
Είδα και μία στήρα που κρύφτηκε, όμως, γρήγορα κάτω από τα απομεινάρια μιας βάρκας και δεν πρόλαβα να την απαθανατίσω. Έκανα, όμως, διάσημο ένα χταποδάκι και το έδειξα και στα άλλα παιδιά, πριν το αφήσω και πάλι ελεύθερο στη μεγάλη της θάλασσας αγκαλιά.
Υ.Γ: Έβαλα και τρεις φωτό από Θυμάρι με ένα μαγιάτικο μικρό, ένα κοκκάλι (γόνο) κι έναν κάβουρα βασιλικό.