του Βαγγέλη Σπανού
Για να να ξεφύγω λίγο από όλα, την Πέμπτη πήγα στη Σαλαμίνα, το πιο όμορφο μέρος τόσο κοντά (και τόσο μακριά) στην Αθήνα. Μάλιστα, δεν είδα και σκουπίδια στους δρόμους αυτή τη φορά, αν και υπήρχαν λιμνούλες και ρυάκια στο οδόστρωμα από τη βροχή, που τελείωνε πια όταν έφτασα εκεί. Επειδή, όμως, είχε κάνει καφέ τη θάλασσα σε Αιάντειο και Πέρανι, πήγα Περιστέρια. Την αγαπημένη μου παραλία στη Σαλαμίνα, η οποία δεν ενδείκνυται, όμως, για χειμώνα.
-->
Δεν υπήρχε ψυχή, μόνο δύο σκυλιά ήρθαν δίπλα μου μόλις έσβησα τη μηχανή. Σκέφτηκα να τους δώσω μία μπανάνα, που είχα για μετά την 31η το 2019 και 2201η σερί βουτιά. Το πιθανότερο είναι, όμως, ότι δεν θα την έτρωγαν, φαίνονταν και καλοζωισμένα και τελικά έτρεξαν σε ένα αμάξι που τους κόρναρε, σπάζοντας για μία στιγμή την απόλυτη σιωπή. Μετά ήταν τα κρωξίματα των γλάρων το μόνο που άκουγα, πλησιάζοντας το δεξιό νησί. Είχε ακόμα περισσότερους γλάρους και θαλασσοκόρακες εκεί. Αλλά κι έναν μικρό πελεκάνο ή, κάποιο είδος τσικνιά, που έχω δει και στο Θυμάρι, στη δαντελένια ακρογιαλιά.
Τελικά δεν ανέβηκα πάνω στα νησιά. Έφτασα μέχρι τα 10-15 μέτρα μακριά. Πέντε απλωτές ακόμα και θα είχα αγγίξει τα βράχια τους.
Είπα ότι το έκανα για να μην ενοχλήσω τα θαλάσσια πτηνά. Αλλά η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα και λίγο. Και γύρισα πίσω βγάζοντας και υποβρύχιες φωτογραφίες, μία ανεμώνη, μία κατσούλα, καλόγριες, σάλπες, κακαρέλους, έναν σαργό, γύλους, χειλούδες και έναν χάνο. Είχα αρχίσει να κρυώνω πια. Ακόμα και τις ήπιες μέρες του ο Ιανουάριος έχει πάντα μία αγριάδα τελικά.
