από το άρθρο "Δήμαρχοι της κοπάνας εν κινδύνω" του Πέτρου Μανταίου
Είδα σε «πολιτικό παρασκήνιο» του Δημήτρη Κουκλουμπέρη την Τρίτη ότι «ο δήμαρχος Βόλου Αχιλλέας Μπέος […] αποφάσισε να εξαιρέσει τον εαυτό του από την υποχρεωτική καραντίνα του “Μένουμε στο σπίτι” στην οποία υπόκεινται άπαντες, επιλέγοντας να διαμένει αυτό το διάστημα σε πολυτελές ξενοδοχείο του Πηλίου (!) (απορίας άξιο πώς είναι ανοιχτό), με την οικογένειά του και συγγενικά του πρόσωπα […]». Ενώ συγχρόνως «…δεν διστάζει να απευθύνει αυστηρές συστάσεις στους συμπολίτες του να μην παραβιάζουν τα μέτρα». «Οι Αρχές δεν μπορεί να μένουν άπραγες», παρατηρεί ο συντάκτης της «Εφ.Συν.».
-->
Δεν το σχολιάζω· από μόνο του (και μόνη η είδηση) είναι ήδη σχόλιο· όπως σχόλιο είναι και οι Βολιώτες, που τον ψήφισαν πάνω από τους μισούς και τον έβγαλαν με την πρώτη. Ομως, προς παρηγορία (μέσα κι εγώ, αφού στερήθηκα το Πάσχα το εξοχικό μου στο Πήλιο), μπορεί ο δήμαρχος Βόλου να την κοπάνησε εν κινδύνω, πάντως δεν πρωτοτύπησε. Προηγήθηκε κατά 166 χρόνια ένας άλλος δήμαρχος: ο τότε δήμαρχος Αθηναίων Ιωάννης Κόνιαρης (του έχουμε και δρόμο, πίσω από τον Παναθηναϊκό).
Που ο Μπέος, στο κάτω της γραφής, είναι… πταίσμα! Πήγε και δίπλα, στο Πήλιο. Ο Κόνιαρης εγκατέλειψε την Αθήνα και πήγε… στην Κούλουρη, στη μεγάλη χολέρα, την «Ξένη», του 1854 (την είπανε «Ξένη» γιατί την έφερε, με τον Κριμαϊκό πόλεμο, αγγλο-γαλλική δύναμη κατοχής που απέκλεισε τον Πειραιά, και ως κατακτητές αρνήθηκαν να περάσουν από λοιμοκαθαρτήριο και να μπουν σε καραντίνα· τα πάνδεινα έχει τραβήξει αυτός ο τόπος!), επιδημία που άφησε πίσω της 3.000 νεκρούς στους 30.000 κατοίκους που είχε τότε η Αθήνα! Θάβανε τους ανθρώπους ομαδικά σε ασβεστωμένους λάκκους για δυο πεντάρες κάτι χαμίνια που τα είπανε «μόρτες», από το mort, θάνατος! Τον έπαψε βέβαια τον Κόνιαρη ο Όθωνας…
-->