Ο ΚΑΛΠΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ


Δεν είμαι καλή στο να αναλύω καθαρά λογοτεχνικά βιβλία, της ανωτερότητας του κυρίου Στέφανου Παπαδόπουλου. Πρώτα γιατί πολλές φορές δε τα κατανοώ και δεύτερον γιατί τα αγαπημένα μου ερεθίσματα είναι αυτά της φαντασίας, του μυστηρίου και του τρόμου. Θα κάνω όμως μια προσπάθεια για να σας δώσω μια  εικόνα του βιβλίου, το οποίο έχει στοιχεία από τον βούρκο της αληθινής ζωής.

Το βιβλίο κινείται ανάμεσα στις ιστορίες του Άντριαν, της Χάνα, του πάτερ Ροζάριου, του Κλόντ, του αδίστακτου κύριου Λ, της Κιάρα, του Ντέκερ. Μια χούφτα ανθρώπων που συνδέονται με τη βρωμιά του συστήματος. Ο Άντριαν ντε Βολφ είναι μισθοφόρος. Ως την στιγμή που όλα άλλαξαν για εκείνον και τώρα βρίσκεται επικηρυγμένος και κυνηγημένος , από πληρωμένους δολοφόνους. Η Χάνα είναι μια πόρνη που όμως έχει τίμια καρδιά και αληθινά αισθήματα. Η ζωή της φέρνει στο δρόμο της τον Άντριαν. Ο πάτερ Ροζάριο είναι βουτηγμένος στα δικά του αμαρτήματα. Αυτά που ως άντρας δε μπόρεσε να καλύψει με τον μανδύα του κυρίου Του. 

    Προσπαθεί να ξεφύγει από τους δικούς του δαίμονες και στο δρόμο του εμφανίζεται η Χάνα. Ο επιθεωρητής Ντέκερ είναι ένα άλλο σκοτεινό πρόσωπο σε αυτό το μυθιστόρημα , με τον αέρα του φιλμ Νουάρ , όπως η Κιάρα και ο σαδιστής κύριος Λι. Το πολιτικό πρόσωπο του βιβλίου που κρύβει μέσα του και με τις πράξεις του όλη την διαφθορά . 

Ένα κυνηγητό ξεκινά. Με πολλούς φόνους, με ακραίες πράξεις. Με την νύχτα να γυροφέρνει σα λύκος τα ανθρώπινα σώματα και με την βροχή να προσπαθεί να πλύνει τις αμαρτίες τους. Άδικος κόπος. Όταν κρύβεσαι για τόσο καιρό μέσα στο βούρκο, ο βούρκος γίνεται ένα με εσένα. 

Ο κύριος Παπαδόπουλος έχει γράψει ένα μυθιστόρημα βγαλμένο μέσα από την καθημερινή ζωή. Αυτή που βλέπουμε όλοι μας. Την ψεύτικη. Τον άμεμπτο πολιτικό, τον πληρωμένο μισθοφόρο, την πόρνη, τον παπά , τον αστυνομικό. Όλοι τους αποτελούν κομμάτια της ζωής. Κομμάτια που βλέπουμε καθημερινά και που δε ξέρουμε το αληθινό τους πρόσωπο. Ο συγγραφέας δεν κρύβει τίποτα. Δεν καθαρίζει κανένα χαρακτήρα. Δεν τους κριτικάρει ούτε τους κατακρίνει. Τους δείχνει στον αναγνώστη και αφήνει εκείνον να τους κρίνει. Να τους αναλύσει και να τους καταλάβει. Το μυθιστόρημα με την λογοτεχνική του γραφή , τις περιγραφές του,  και την ανάλυση των ηρώων του, βάζει τον αναγνώστη να ζήσει όλα αυτά που περνάνε οι καταραμένοι του ήρωες. Γιατί όλοι τους καταραμένοι είναι. Δέσμιοι των παθών τους. Δέσμιοι της εξουσίας, και της βρωμιάς. Και ας προσπαθούν να δουν το λευκό φως της ημέρας. Εκείνο έχει κρυφτεί για πάντα από τις καρδιές τους.   

*η Κατερίνα Π. Κοφινά είναι συγγραφέας