Δέδυκεν α Σελάνα μέσαι δε νύκτες(ΣΑΠΦΩ)
Χάθηκε το φεγγάρι και ήρθαν μαύρα μεσάνυχτα που έφερε ο ψυχοκυνηγάρης και σκέπασε την καρδιά του νησιού το οποίο θρηνεί την αδόκητη απώλεια.Πόνος και σπαραγμός με φέρνει κι αφήνω το δάκρυ και τη θλίψη πάνω από το χώμα που σαν στοργική μάνα σε σκέπασε η Κούλουρη.Θρηνώ τον άνθρωπο,το συγγενή ,τον επιστήμονα κι αναλογίζομαι ότι ήσουν η έκφρασις σε ιδανική μορφή της ιεράς επιστήμης του Ασκληπιού.
Άσκησες την ιατρικήν σύμφωνα με τον όρκον που έδωσες.Πολέμησες τον πόνο,την ασθένεια με ζήλο.Καθημερινή ήταν η μάχη σου με τη φθορά και τον πόνο.Ο άνθρωπος ήταν για σένα η έννοια του χρέους.Έσκυψες πάνω του με αγάπη,ανιδιοτελής,πιστός στους θείους λόγους μη κτήσασθαι χρυσόν ουδέ άργυρον και έγινες ο καλός Σαμαρείτης πάντων όσων είχαν την ανάγκη σου.Εάν η Αρετή κατά τον Αριστοτέλη είναι πολυτμοχθος γένει βροτείω θήραμα καλλιστον βίο και πότμος ζαλωτός
βρήκε σε σένα αγαπημένε μας την πλήρη της έννοιαν.
Σε ζήλεψεν ο Χάροντας και σε πήρε.Αφήνεις πίσω δύο υπέροχα παιδιά και την πολυαγαπημένη σου σύζυγο που είδε τόσο πρόωρα, τόσο τραγικά πως το δέντρο που είχε αγαπήσει βοριάς το φύσηξε και σβήσθη.Το δέντρο πουχε ακουμπήσει κλαδοκορμόριζα ετσακίστη,γιατί ήρθε το μακάβριο γλέντι και της τον πήρε το λεβέντη.Ήπιε το ποτήρι της δυστυχίας χάνοντας τον ήρωα πατέρα της και το ξεχείλισε ο χαμός σου.Τώρα πλέον ευρίσκεσαι εν μέσω δικαίων γιατί ήσουν αγωνιστής.
Αναπαύσου εν ειρήνη πλησίον των αγαπημένων σου,τον Κωστάκην που δεν γνώρισες εν ζωή,τον Χριστόφορον και την Ξένη και εμείς με συντριβή ραίνουμε τον τάφο σου με δάκρυα πίκρας και ανείπωτης λύπης.
Δεν έφυγες Σταμάτη.Είσαι κοντά μας.Ζεις στην ψυχή όσων σε αγάπησαν και σώθηκαν από εσένα.Εγώ όμως έχω ένα πικρό και αναπάντητο ερώτημα:
Που πας ασήμι να χαθείς
Μάλαμα να θολέψεις
Που πας αργυροκούδουνο
Να χάσεις τη λαλιά σου;
Σταμάτη,ήρως χρηστέ και άλυπε.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ-ΒΕΤΑ-ΜΙΡΑΝΤΑ ΠΑΡΘΕΝΗ