του Βαγγέλη Σπανού
Στην άγρια φύση της Σαλαμίνας βρεθήκαμε, εξάλλου, μετά το μεσημέρι της Πέμπτη 23/6.
Στην παραλία Κολώνες δεν είχε, πάντως, άγριες μέδουσες.
Ένα χταποδάκι ήταν το κλου στο σκούρο μπλε του βυθού.
Δεν το φωτογράφισα, πάντως, τόσο καλά, όσο μία τσιπούρα, που πόζαρε με χάρη στην άλλη άκρη του φακού.
Καλούτσικα βγήκαν και μερικά μελανούρια κι ένα κοπάδι αθερίνα στα κρυστάλλινα νερά.
Είχε και σαργούς και κακαρέλους σε μία σημαδούρα σαν πυραμίδα, που είναι βυθισμένη λίγο πιο βαθιά.
Το βραδάκι πήγαμε στα Σελήνια, το πιο ωραίο μέρος για περίπατο στη Σαλαμίνα.
Θυμάμαι που είχαμε πάει και το 2017, λίγο μετά την πετρελαιοκηλίδα. Τότε που ήταν μαύρα ακόμα και τα βράχια στην ακτή και έλεγαν ότι θα καθαρίσει σε 2-3 χρόνια ο Σαρωνικός οι ειδικοί.
Πέρα από το γεγονός ότι δεν είχε πληγεί καθόλου ο νότιος Σαρωνικός, δεν υπήρχε και ίχνος της πετρελαιοκηλίδας δύο μήνες μετά.
Μακάρι σε λίγο καιρό και όλα αυτά που φαίνονται μαύρα τώρα, να είναι μια κακή ανάμνηση πια.