Η ζωή χωρίς ΑΜΚΑ.
Η ζωή για τους ανθρώπους ενός κατώτερου Θεού ...
Ινσουλινοεξαρτώμενος πρόσφυγας από την Υεμένη, που του τελείωσαν οι ινσουλίνες προσέρχεται στα επείγοντα με το Σάκχαρο του απόλυτα απορρυθμισμένο, σε πλήρη απόγνωση και αδυναμία να αγοράσει ινσουλίνες για να καλύψει τις καθημερινές του ανάγκες άρα και την ίδια του την επιβίωση.
"Έχετε ΑΜΚΑ;" ρωτάω με κάποια ελπίδα ...
"Όχι, εγώ δεν είμαι από αυτούς που πρόλαβαν" απαντά στα Αγγλικά γεμάτος αγωνία.
Ένα συνεχιζόμενο δράμα με διαφορετικές εκδοχές που ζούμε όλοι οι γιατροί καθημερινά.
Ένα δράμα που ξεκίνησε από την αλόγιστη απόφαση της Κυβέρνησης να στερήσει από τους πρόσφυγες το αυτονόητο ανθρώπινο δικαίωμα στην απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή.
Παλεύουμε κάθε μέρα με κοινωνικά φαρμακεία, και πιθανές δωρεές φαρμάκων από τον κόσμο για να καλύψουμε τους ανθρώπους αυτούς που βρίσκονται στο έλεος του Θεού.
Αν δεν αλλάξει κάτι, αν το Κράτος δεν σταματήσει να τιμωρεί τους ανθρώπους αυτούς, σύντομα θα θρηνήσουμε θύματα από το κενό αυτό της ανθρωπιάς.
Κάποιοι δε θα θρηνήσουν.
Έχουν ξεχάσει να είναι άνθρωποι...